Sure ball na duduguin ka nga!
Tuesday, December 8, 2009
Madugo!
Nakuha ko ito sa photo album ng aking kaibigang si Gina Bengco ... hayaan na lang natin ang mga larawan na mismo ang magsalita.
Sure ball na duduguin ka nga!
Sure ball na duduguin ka nga!
Saturday, November 28, 2009
Pagbabalik-tanaw sa Mindanao
Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa sinapit nang halos 60 kataong walang awang kinatay ng mga walang kaluluwang demonyo sa Maguindanao.
Kahapon, inialay ni Fr Gob Yaptiongco ang kaniyang banal na misa sa St Mary’s Church dito sa Dubai para sa ikatatahimik ng mga kaluluwa nang ating mga pinaslang na kapatid sa hanapbuhay.
Naglutangan ang mga kabaro nating peryodista upang makiisa sa panawagan ng Filipino Press Club na ipakita ang paghihinagpis ng industriya at isabuhay ang statement na naunang inilabas ng grupo. Pawang absent ang mga hao-shao o yung mga "feeling" journalist.
Sa aming paglabas sa simbahan, bigla akong kinabitan nang lapel mic ni koyang Dindo Amparo na minsan ko na ring nakasabayan sa isang coverage sa Mindanao noong panahong sa Pilipinas pa kami nakabase.
Natameme ako sa tanong niya na kung sakaling babalik ako sa Pilipinas, tatanggap pa rin ba ako nang assignment sa Mindanao?
Mahirap magtapang-tapangan lalo na’t naumpisahan na ang hayagang pagkatay sa mga mamamahayag. Kung pogi points lang ang habol ko, madaling sabihing “Oo. Pupunta pa rin ako dahil hindi tayo dapat matakot!”
Pero naiba na ang kalakaran. Fair game na o talo-talo na ang media. Hindi na maaaring gawing kalasag ang aming mga press cards.
Aminin man o hindi, binalot na nang gimbal ang hanay ng mga mamamahayag hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo.
Ang 11/23 massacre sa Maguindanao ang 9/11 ng journalism. Mula Nobyembre 23, 2009, nabago na ang ikot nang aming mundo.
Habang iniisip ko ang sinapit ng aming mga kabaro, bigla kong naalala ang minsang pagtapak ko sa Central Mindanao para sa aming coverage noong 2004 presidential elections. Nag-cover kami sa biyaheng Socsargen ng K-4, ang pro-administration coalition na lumahok sa kontrobersyal na 2004 elections. Tinanggap ko ang assignment dahil sa hindi ko pa nararating ang Central Mindanao.
Gusto kong makita kung ano ba ang hitsura ng Cotabato na una kong narinig sa kanta ng Asin. Gusto kong makita ang Maguindanao na noo’y distrito nang isa sa mga makukulay na personalidad sa pulitika na si Didagen Dilangalen.
Gusto kong makita ang bayan ng Marbel na sumikat dahil doon nagmula ang magaling na basketbolistang si Kenneth Duremdes kung kaya siya nabansagang "Captain Marvel". Nais ko ring makarating sa bayan ng aking mga kaibigan gaya ng Tupi – hometown ng aming dating katunggali sa pulitika sa San Beda na si Atty Nonoy Rojas – at ang lungsod ng Tacurong sa Sultan Kudarat kung saan naman nagmula ang aking naging kaklase sa College of Law na si Germin “Justice” Umadhay.
Op kors, ang highlight ay ang pagpipista sa mga bagong hangong tuna mula sa GenSan at ang pagsilip sa lugar na tinatawag na Isla Parilya sa lalawigan ng Saranggani.
Gaya marahil nang mga napaslang na mga mamamahayag bago sila tumulak sa kanilang huling biyahe, excited rin ang grupo namin nang magkita-kita kami sa NAIA Centennial Terminal. Doon pa lang ay pinag-uusapan na namin ng aming kabise ang pamosong mga seafood sa GenSan at ang pagbili ng ghutra o yung bandana na pinasikat ng mga Abu Sayyaf. Hindi na namin pinag-usapan ang mga posibleng istorya dahil sa de-kahon naman kadalasan ang mga ito. Ang usual target lang ay ang makapanayam ang mga local politicians at pagsalitain tungkol sa mga national issues at quota na kami.
Ang tanging inabangan lang namin noon ay kung ano ang magiging reaksyon ni Lani Mercado na noo’y proxy ng kaniyang asawang si Bong sa patutsada ni Miriam na mga walang utak at di karapat-dapat ihalal ang mga showbiz na kandidato (nakalimutan ni Miriam na kapartido niya sina Bong at Lito Lapid). Si Lani ang pinagpaplanuhan naming silihan dahil sa consistent namang bahag ang buntot ni Leon Guerrero at siguradong wala kaming mapipiga sa chairman ng Committee on Silence.
Smooth as silk ang paglapag namin sa paliparan ng Cotabato. Maraming taong sumalubong sa airport – hakot ng mga local na pulitiko. Mukha namang tahimik at malayo sa titik ng kantang Asin na “kasing gulo ng tao, kasing gulo ng mundo” ang paligid.
Habang binabagtas nang aming convoy ang daan patungo sa isang hotel kung saan may naka-schedule na press conference, kapansin-pansing wala masyadong modernong istraktura sa lugar. May mangilan-ngilang konkretong gusali na hanggang limang palapag at may Jollibee!
Sa pagliko nang aming van, biglang bumulaga ang isang Simba APC ng army na nakaparada ilang metro ang layo mula sa isang mosque. Kumpirmado na ngang nasa Mindanao na kami.
Nang dumating kami sa pagdarausan ng presscon, binulungan ko si Niel Mugas na noo’y reporter ng Manila Times. “Umayos ka nang kilos dito.ha. Nakita mo yang mga nakatambay na ‘yan? Mga Ilaga yan, kakatayin ka niyan kapag di nila nagustuhan kilos mo,” pabirong panakot ko kay Niel. Mukha namang tumalab dahil behaved ang usual na magaslaw na hitad.
Pagpasok namin sa function room, agad kong nakita ang kakilalang correspondent ng Inquirer na si Nash Maulana na huli kong nakita sa Maynila noong panahong public works secretary si Simeon Datumanong. May ibinida sa aming istorya si Nash subalit nakalimutan ko na kung ano yun. Ang naalala ko lang ay ayaw niyang sumama sa aming pag-iikot dahil may nagagalit raw sa ginawa niyang istorya.
Nasa kabilang mesa naman ang isa pang grupo ng local media kung saan nakagrupo si Bong Reblando ng Bulletin. Nilapitan ko ang grupo at kinamayan si Bong at tinanong kung boboto ba siya sa National Press Club elections Walang palya sa pagboto sa NPC elections si Bong at madalas rin itong tumambay sa Press Club sa tuwing lumuluwas siya ng Maynila kung kaya’t marami siyang naging kaibigang Manila-based media.
May mga ipinakilala sa aming mga local media sina Nash at Bong. Hindi malayong isa o ilan pa sa kanila ang nakasama ni Bong sa mahigit 30 mamamahayag na kinatay sa Maguindanao.
Sa aming pag-iikot sa Socsargen, kitang-kita ang kasalatan sa imprastraktura ang rehiyon. Mas marami pang waiting shed, tangke ng tubig at billboard kung saan nakapinta ang pangalan ng mga pulitiko kesa sa mga eskwelahan, health center, palengke at iba pang pasilidad.
Hindi pa man tuluyang kumakagat ang dilim, kapansin-pansing nagmamadaling maglakad pauwi ang mga tao. At nang tuluyan nang dumilim, umusbong na ang mga checkpoint. Ang mga kalalakihang naglalakad sa gilid nang highway ay pawang nakasuot na ng camouflage at may dala-dalangng mga mahaba.
Ayon sa aming piloto, isa sa mga dinaanan naming checkpoint ay minamanduhan ng mga "rebelde".
Normal lang daw ang ganito sa parteng ito ng Mindanao.
Kahapon, inialay ni Fr Gob Yaptiongco ang kaniyang banal na misa sa St Mary’s Church dito sa Dubai para sa ikatatahimik ng mga kaluluwa nang ating mga pinaslang na kapatid sa hanapbuhay.
Naglutangan ang mga kabaro nating peryodista upang makiisa sa panawagan ng Filipino Press Club na ipakita ang paghihinagpis ng industriya at isabuhay ang statement na naunang inilabas ng grupo. Pawang absent ang mga hao-shao o yung mga "feeling" journalist.
Sa aming paglabas sa simbahan, bigla akong kinabitan nang lapel mic ni koyang Dindo Amparo na minsan ko na ring nakasabayan sa isang coverage sa Mindanao noong panahong sa Pilipinas pa kami nakabase.
Natameme ako sa tanong niya na kung sakaling babalik ako sa Pilipinas, tatanggap pa rin ba ako nang assignment sa Mindanao?
Mahirap magtapang-tapangan lalo na’t naumpisahan na ang hayagang pagkatay sa mga mamamahayag. Kung pogi points lang ang habol ko, madaling sabihing “Oo. Pupunta pa rin ako dahil hindi tayo dapat matakot!”
Pero naiba na ang kalakaran. Fair game na o talo-talo na ang media. Hindi na maaaring gawing kalasag ang aming mga press cards.
Aminin man o hindi, binalot na nang gimbal ang hanay ng mga mamamahayag hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong mundo.
Ang 11/23 massacre sa Maguindanao ang 9/11 ng journalism. Mula Nobyembre 23, 2009, nabago na ang ikot nang aming mundo.
Habang iniisip ko ang sinapit ng aming mga kabaro, bigla kong naalala ang minsang pagtapak ko sa Central Mindanao para sa aming coverage noong 2004 presidential elections. Nag-cover kami sa biyaheng Socsargen ng K-4, ang pro-administration coalition na lumahok sa kontrobersyal na 2004 elections. Tinanggap ko ang assignment dahil sa hindi ko pa nararating ang Central Mindanao.
Gusto kong makita kung ano ba ang hitsura ng Cotabato na una kong narinig sa kanta ng Asin. Gusto kong makita ang Maguindanao na noo’y distrito nang isa sa mga makukulay na personalidad sa pulitika na si Didagen Dilangalen.
Gusto kong makita ang bayan ng Marbel na sumikat dahil doon nagmula ang magaling na basketbolistang si Kenneth Duremdes kung kaya siya nabansagang "Captain Marvel". Nais ko ring makarating sa bayan ng aking mga kaibigan gaya ng Tupi – hometown ng aming dating katunggali sa pulitika sa San Beda na si Atty Nonoy Rojas – at ang lungsod ng Tacurong sa Sultan Kudarat kung saan naman nagmula ang aking naging kaklase sa College of Law na si Germin “Justice” Umadhay.
Op kors, ang highlight ay ang pagpipista sa mga bagong hangong tuna mula sa GenSan at ang pagsilip sa lugar na tinatawag na Isla Parilya sa lalawigan ng Saranggani.
Gaya marahil nang mga napaslang na mga mamamahayag bago sila tumulak sa kanilang huling biyahe, excited rin ang grupo namin nang magkita-kita kami sa NAIA Centennial Terminal. Doon pa lang ay pinag-uusapan na namin ng aming kabise ang pamosong mga seafood sa GenSan at ang pagbili ng ghutra o yung bandana na pinasikat ng mga Abu Sayyaf. Hindi na namin pinag-usapan ang mga posibleng istorya dahil sa de-kahon naman kadalasan ang mga ito. Ang usual target lang ay ang makapanayam ang mga local politicians at pagsalitain tungkol sa mga national issues at quota na kami.
Ang tanging inabangan lang namin noon ay kung ano ang magiging reaksyon ni Lani Mercado na noo’y proxy ng kaniyang asawang si Bong sa patutsada ni Miriam na mga walang utak at di karapat-dapat ihalal ang mga showbiz na kandidato (nakalimutan ni Miriam na kapartido niya sina Bong at Lito Lapid). Si Lani ang pinagpaplanuhan naming silihan dahil sa consistent namang bahag ang buntot ni Leon Guerrero at siguradong wala kaming mapipiga sa chairman ng Committee on Silence.
Smooth as silk ang paglapag namin sa paliparan ng Cotabato. Maraming taong sumalubong sa airport – hakot ng mga local na pulitiko. Mukha namang tahimik at malayo sa titik ng kantang Asin na “kasing gulo ng tao, kasing gulo ng mundo” ang paligid.
Habang binabagtas nang aming convoy ang daan patungo sa isang hotel kung saan may naka-schedule na press conference, kapansin-pansing wala masyadong modernong istraktura sa lugar. May mangilan-ngilang konkretong gusali na hanggang limang palapag at may Jollibee!
Sa pagliko nang aming van, biglang bumulaga ang isang Simba APC ng army na nakaparada ilang metro ang layo mula sa isang mosque. Kumpirmado na ngang nasa Mindanao na kami.
Nang dumating kami sa pagdarausan ng presscon, binulungan ko si Niel Mugas na noo’y reporter ng Manila Times. “Umayos ka nang kilos dito.ha. Nakita mo yang mga nakatambay na ‘yan? Mga Ilaga yan, kakatayin ka niyan kapag di nila nagustuhan kilos mo,” pabirong panakot ko kay Niel. Mukha namang tumalab dahil behaved ang usual na magaslaw na hitad.
Pagpasok namin sa function room, agad kong nakita ang kakilalang correspondent ng Inquirer na si Nash Maulana na huli kong nakita sa Maynila noong panahong public works secretary si Simeon Datumanong. May ibinida sa aming istorya si Nash subalit nakalimutan ko na kung ano yun. Ang naalala ko lang ay ayaw niyang sumama sa aming pag-iikot dahil may nagagalit raw sa ginawa niyang istorya.
Nasa kabilang mesa naman ang isa pang grupo ng local media kung saan nakagrupo si Bong Reblando ng Bulletin. Nilapitan ko ang grupo at kinamayan si Bong at tinanong kung boboto ba siya sa National Press Club elections Walang palya sa pagboto sa NPC elections si Bong at madalas rin itong tumambay sa Press Club sa tuwing lumuluwas siya ng Maynila kung kaya’t marami siyang naging kaibigang Manila-based media.
May mga ipinakilala sa aming mga local media sina Nash at Bong. Hindi malayong isa o ilan pa sa kanila ang nakasama ni Bong sa mahigit 30 mamamahayag na kinatay sa Maguindanao.
Sa aming pag-iikot sa Socsargen, kitang-kita ang kasalatan sa imprastraktura ang rehiyon. Mas marami pang waiting shed, tangke ng tubig at billboard kung saan nakapinta ang pangalan ng mga pulitiko kesa sa mga eskwelahan, health center, palengke at iba pang pasilidad.
Hindi pa man tuluyang kumakagat ang dilim, kapansin-pansing nagmamadaling maglakad pauwi ang mga tao. At nang tuluyan nang dumilim, umusbong na ang mga checkpoint. Ang mga kalalakihang naglalakad sa gilid nang highway ay pawang nakasuot na ng camouflage at may dala-dalangng mga mahaba.
Ayon sa aming piloto, isa sa mga dinaanan naming checkpoint ay minamanduhan ng mga "rebelde".
Normal lang daw ang ganito sa parteng ito ng Mindanao.
It is time to end the spiral of violence
FILIPINO PRESS CLUB-UAE STATEMENT ON MAGUINDANAO MASSACRE
We, the members of the Filipino Press Club–UAE, condemn in the strongest terms possible the brutal massacre on November 23, 2009 of 57 civilians, including women, lawyers and journalists, in Ampatuan town of Maguindanao province in the Philippines.
We join with the victims’ families in their time of mourning and hope the authorities will act without delay to give them justice.
We are one with the Filipino people in grieving for the fallen heroes on our country's darkest day in journalism.
We deeply ache for the senseless loss of our brothers and sisters in the profession in history’s largest single massacre of journalists ever.
This human disaster is a chilling reminder of how our country has become hostage to the triad of dynastic politics, graft and tribalism that feed off each other.
It is time to end the spiral of violence this triad has bred that has robbed our people of any hope for a brighter future.
We call on the Arroyo government to act with resolve and deal with these barbaric killings with great urgency.
The timing and determination the Manila government takes in bringing the murderers to account will be a test of the function -- or the dysfunction –- of the country’s democratic institutions.
We call on the Filipino people to muster the collective courage to root out this evil from our country.
We resolve that this evil act will not deter us from exercising our freedom of expression and of the press as many of our brothers and sisters in the profession have done against all odds.
Mabuhay ang Mamamahayag na Pilipino!
Filipino Press Club-United Arab Emirates
Mariecar Jara-Puyod, President
We, the members of the Filipino Press Club–UAE, condemn in the strongest terms possible the brutal massacre on November 23, 2009 of 57 civilians, including women, lawyers and journalists, in Ampatuan town of Maguindanao province in the Philippines.
We join with the victims’ families in their time of mourning and hope the authorities will act without delay to give them justice.
We are one with the Filipino people in grieving for the fallen heroes on our country's darkest day in journalism.
We deeply ache for the senseless loss of our brothers and sisters in the profession in history’s largest single massacre of journalists ever.
This human disaster is a chilling reminder of how our country has become hostage to the triad of dynastic politics, graft and tribalism that feed off each other.
It is time to end the spiral of violence this triad has bred that has robbed our people of any hope for a brighter future.
We call on the Arroyo government to act with resolve and deal with these barbaric killings with great urgency.
The timing and determination the Manila government takes in bringing the murderers to account will be a test of the function -- or the dysfunction –- of the country’s democratic institutions.
We call on the Filipino people to muster the collective courage to root out this evil from our country.
We resolve that this evil act will not deter us from exercising our freedom of expression and of the press as many of our brothers and sisters in the profession have done against all odds.
Mabuhay ang Mamamahayag na Pilipino!
Filipino Press Club-United Arab Emirates
Mariecar Jara-Puyod, President
Friday, November 27, 2009
Monday, November 23, 2009
NUJP statement on the Maguindanao massacre of lawyers, journalists and civilians
Maguindanao carnage strikes at the very foundations of democracy
The National Union of Journalists of the Philippines (NUJP) demands justice for our colleagues and all the other victims of the November 23 carnage in Maguindanao province.
The Ampatuan massacre, which the military has confirmed was perpetrated by Shariff Aguak Mayor Andal Ampatuan Jr. and police Sr. Inspector Dicay, goes beyond the issue of freedom of the press and of expression and strikes at the very foundations of democracy.
Aside from the wife, relatives and supporters of Ismail Mangudadatu, who were on their way to file his certificate of candidacy to run as governor of Maguindanao, the slaughter also claimed the lives of at least 12 colleagues, according to reports from our chapters in Mindanao.
This incident not only erases all doubts about the Philippines being the most dangerous country for journalists in the world, outside of Iraq, it could very well place the country on the map as a candidate for a failed democracy.
Running for office and voting are as much exercises of free will and expression as covering and reporting the news.
We expect nothing less from this government than the swift apprehension and punishment of everyone involved in this gruesome assault on the national body politic, including the masterminds, regardless of who they might be.
Anything less would mean that the impunity that has emboldened those who would silence the press, staining this administration with the worst record of murdered journalists, has spread to embolden those who would subvert our democracy for their own selfish interests
Saturday, November 21, 2009
hello ... maraming salamat ... paalam
Matagal-tagal ring naging bakante ang inyong shawarmahan.
Naging busy-busyhan lang ang inyong “lolo” … o sige na nga aminin ko na… mas madalas na nangibabaw ang aking katamaran.
Mangyari kasing mas madaling mag-microblog (mag-Facebook) kesa sa mag-blog. Mas madaling mag-side comment sa Twitter o Plurk kesa sa tumipa nang obra na malamang ay okray-okrayin lang rin ng mga taong walang magawa sa buhay (kagaya ko).
Maraming mga naging pangyayari at kung ano-anong ideya ang binalak kong talakayin sa espasyong ito subalit madalas na magwagi ang espiritu ng katamaran sa tuwing darating ako sa puntong magla-login na sana ako sa blogspot. …. Aminin ko na nga rin… naka-default kasi sa Facebook page ang aking browser kaya’t madalas na maagaw nito ang aking atensyon at oras.
Marami ring kailangang kumpunihin dito sa ating blog na kasinggulo na ng kuwartong aking tinitirhan. Nagpatung-patong na ang mga widgets na aking ineksperimentuhan at sa totoo lang, maraming agaw-eksena sa pahinang ito.
At dahil sa ng focus ko ngayon ay nasa aking napipintong pagbabalik sa ating lupang hinirang, malamang ay sa isang taon na tayo muling magiging aktibo sa pagba-blog.
Relak na lang muna kayo. Ipagpaumanhin po sana ninyo.
Maraming salamat sa mga naligaw dito.
Advance Happy Thanksgiving sa mga taga Estados Unidos.
Advance Eid Mubarak sa ating mga kapatid na Muslim.
Advance Happy National Day sa mga taga UAE.
Advance Merry Christmas.
Advance Happy New Year.
Advance Happy Three Kings.
Advance Happy Fiesta ng Poong Nazareno.
Gaya nang naging routine spiel ni Aiza Seguerra -- noong panahong siya pa ang cute at nakakatuwang Aiza Seguerra – sa Eat Bulaga:
“Huwag kayong aalis… babalik kami!”
Promise.
Naging busy-busyhan lang ang inyong “lolo” … o sige na nga aminin ko na… mas madalas na nangibabaw ang aking katamaran.
Mangyari kasing mas madaling mag-microblog (mag-Facebook) kesa sa mag-blog. Mas madaling mag-side comment sa Twitter o Plurk kesa sa tumipa nang obra na malamang ay okray-okrayin lang rin ng mga taong walang magawa sa buhay (kagaya ko).
Maraming mga naging pangyayari at kung ano-anong ideya ang binalak kong talakayin sa espasyong ito subalit madalas na magwagi ang espiritu ng katamaran sa tuwing darating ako sa puntong magla-login na sana ako sa blogspot. …. Aminin ko na nga rin… naka-default kasi sa Facebook page ang aking browser kaya’t madalas na maagaw nito ang aking atensyon at oras.
Marami ring kailangang kumpunihin dito sa ating blog na kasinggulo na ng kuwartong aking tinitirhan. Nagpatung-patong na ang mga widgets na aking ineksperimentuhan at sa totoo lang, maraming agaw-eksena sa pahinang ito.
At dahil sa ng focus ko ngayon ay nasa aking napipintong pagbabalik sa ating lupang hinirang, malamang ay sa isang taon na tayo muling magiging aktibo sa pagba-blog.
Relak na lang muna kayo. Ipagpaumanhin po sana ninyo.
Maraming salamat sa mga naligaw dito.
Advance Happy Thanksgiving sa mga taga Estados Unidos.
Advance Eid Mubarak sa ating mga kapatid na Muslim.
Advance Happy National Day sa mga taga UAE.
Advance Merry Christmas.
Advance Happy New Year.
Advance Happy Three Kings.
Advance Happy Fiesta ng Poong Nazareno.
Gaya nang naging routine spiel ni Aiza Seguerra -- noong panahong siya pa ang cute at nakakatuwang Aiza Seguerra – sa Eat Bulaga:
“Huwag kayong aalis… babalik kami!”
Promise.
Tuesday, September 8, 2009
May araw rin kayong mga #@$^(*& kayo!
Hindi ako makatulog.
Nag-uumapaw ang inis, ngitngit, galit at sama nang loob ko sa kinasasadlakan kong sitwasyon sa opisina. Kung nasa Pinas lang ako, siguradong may tumimbuwang na kanina. Pero wala ako sa Pilipinas -- at may mga taong umaaasa sa aking pamamalagi dito sa disyerto -- kung kaya't idinadaan ko na lang sa pabuntu-buntong-hininga at ibayong pagpapakumbaba na tila inaabuso naman ng mga Herodes sa impiyernong ito.
Pansamantalang lumamig ang kumukulo kong dugo nang pagtripan kong balikan sa YouTube ang ka-eng-engan ni Miss Fitrum sa Wowowee na di hamak na mas magaling pang mag-Inggles sa mga nagpapanggap na manunulat dito.
Nagpatay na ako nang ilaw para tuluyan na sanang matulog subalit naroroon pa rin ang poot. Hindi ka naman makasigaw para lang mailabas kahit papaano ang kinikimkim na galit dahil tulog na ang mga tao sa paligid.
Ang hirap talaga kapag wala kang agarang mahingahan nang damdamin.
Kung nasa Pilipinas lang siguro ako, malamang kasama ko ngayon sina Louie, Larry o Dennis at sama-sama naming hinihimay at pinaghuhuntahan ang mga problema sa lipunan ng mga diyarista.
Bigla ko tuloy na-miss ang aking mga "tatay" sa industriya. Ang aking pinakakapitagang Triple J (bukod kay Jinky Joan Jorgio) na sina Joe Burgos, Joe Capadocia at Julius Fortuna.
Hahalakhak lang malamang si Tito Boy (Joe Burgos) at sasabihing "mga hindot sila kamo" sakaling isumbong ko sa kaniya ang mga hindot na ito.
Hihimasin lang siguro ni Tata Joecap ang aking likuran o kaya'y tatapik-tapikin ang aking balikat at sasabihan akong: "May araw rin sila hijo".
Ngingisi namang ala-Jack Nicholson itong si Manong Jules at malamang ay hihilahin na lang akong kumain sa pansitan sa Timog o sa isa sa kaniyang mga hang-out sa Kyusi. Tatawagan niya si "Garaps" (Eric Garafil), pasusunurin kung nasaan kami "para ma-chicharon ang problema nitong bata natin".
Since di ko nga magawang makapagmura sa mga oras na ito ... hayaan ko na lang si Mister Palengke na isigaw ang aking saloobin.....
Nag-uumapaw ang inis, ngitngit, galit at sama nang loob ko sa kinasasadlakan kong sitwasyon sa opisina. Kung nasa Pinas lang ako, siguradong may tumimbuwang na kanina. Pero wala ako sa Pilipinas -- at may mga taong umaaasa sa aking pamamalagi dito sa disyerto -- kung kaya't idinadaan ko na lang sa pabuntu-buntong-hininga at ibayong pagpapakumbaba na tila inaabuso naman ng mga Herodes sa impiyernong ito.
Pansamantalang lumamig ang kumukulo kong dugo nang pagtripan kong balikan sa YouTube ang ka-eng-engan ni Miss Fitrum sa Wowowee na di hamak na mas magaling pang mag-Inggles sa mga nagpapanggap na manunulat dito.
Nagpatay na ako nang ilaw para tuluyan na sanang matulog subalit naroroon pa rin ang poot. Hindi ka naman makasigaw para lang mailabas kahit papaano ang kinikimkim na galit dahil tulog na ang mga tao sa paligid.
Ang hirap talaga kapag wala kang agarang mahingahan nang damdamin.
Kung nasa Pilipinas lang siguro ako, malamang kasama ko ngayon sina Louie, Larry o Dennis at sama-sama naming hinihimay at pinaghuhuntahan ang mga problema sa lipunan ng mga diyarista.
Bigla ko tuloy na-miss ang aking mga "tatay" sa industriya. Ang aking pinakakapitagang Triple J (bukod kay Jinky Joan Jorgio) na sina Joe Burgos, Joe Capadocia at Julius Fortuna.
Hahalakhak lang malamang si Tito Boy (Joe Burgos) at sasabihing "mga hindot sila kamo" sakaling isumbong ko sa kaniya ang mga hindot na ito.
Hihimasin lang siguro ni Tata Joecap ang aking likuran o kaya'y tatapik-tapikin ang aking balikat at sasabihan akong: "May araw rin sila hijo".
Ngingisi namang ala-Jack Nicholson itong si Manong Jules at malamang ay hihilahin na lang akong kumain sa pansitan sa Timog o sa isa sa kaniyang mga hang-out sa Kyusi. Tatawagan niya si "Garaps" (Eric Garafil), pasusunurin kung nasaan kami "para ma-chicharon ang problema nitong bata natin".
Since di ko nga magawang makapagmura sa mga oras na ito ... hayaan ko na lang si Mister Palengke na isigaw ang aking saloobin.....
Monday, August 31, 2009
Pagpupugay kay The Guy
Kagabi, habang nagmumuni-muni kung ano na naman kaya ang kahihinatnan ko sa disyertong ito, biglang sumingit sa aking kamuwangan ang kantang "Mambo Magsaysay".
Una ko itong narining noong kampanyahan para sa 1986 snap presidential elections kung saan muling ginamit ang naturang jingle na katha ni dating senador Raul Manglapus para sa kandidatura ni Cory Aquino. Isyu rin daw kasi ang dayaan sa halalan noong panahong naglaban sina Pangulong Quirino at Magsaysay.
Nang aking tingnan sa Wikipedia kung ano ang nasusulat sa site tungkol kay Magsaysay, laking gulat ko na lang na ipinanganak pala ang The Guy noong Agosto 31.
Monday, August 3, 2009
Cory
“I've reached a point in life where it's no longer necessary to try to impress. If they like me the way I am, that's good. If they don't, that's too bad,” -- Corazon C. Aquino
Monday, June 29, 2009
King of Pop ... muling nabuhay!
Tatlong araw matapos mapabalitang sumakabilang buhay ang tinaguriang King of Pop ... lumabas ang isang video na muli umano siyang nabuhay ... at ni-remake ang MTV ng Thriller
Saturday, June 27, 2009
Road to Four-Straight starts with the downing of the Cardinals
Me, Kuya Jay and the Bedan Superman
By FRANCIS SANTIAGO
Manila Bulletin
Sudan Daniel is no doubt a valuable piece to San Beda’s quest for a fourth straight championship in the NCAA.
In the absence of the team’s former star players, Daniel provided the spark the Red Lions needed to rout the Mapua Cardinals, 85-52, yesterday at the start of the 85th NCAA basketball tournament before a modest crowd at the Araneta Coliseum.
The Lions’ win came before preseason favorite Jose Rizal University flexed just enough muscle to subdue Letran, 69-66.
The Heavy Bombers rolled to a 58-45 third period lead and then used this as a cushion against the comeback bids by the Knights.
Daniel, the new American 6-foot-8 recruit, knocked down some of the big shots in the key moments of the pivotal first half to finish with 13 points on top of nine rebounds, five blocks and two assists.
“He’s just in time for Ekwe,” said San Beda mentor Frankie Lim of Daniel, tipped to fill in the void left by two-time MVP Sam Ekwe, who already finished his playing years in the league. “He played well today and he delivered what we needed from him.”
San Beda also played minus former stars Ogie Menor and Pong Escobal but this was hardly felt as Daniel played the anchorman, especially in the first half, where he fired away eight points to rip the game wide open, 38-24.
Sudan is a product of Compton Dominguez High School in Compton, California, the same school where NBA players Tyson Chandler of New Orleans and Brandon Jennings of Milwuakee Bucks came from.
“I felt a lot of pressure but that only made me play better,” Daniel, 21, said. “I could play much better. But today I think I played around 70 percent out of 100.”
Skipper Bam Gamalinda fired away 14 markers, collected nine rebounds and two assists while Jake Pascuala and Garvo Lanete had 11 each for the Red Lions, who took their biggest lead at 31 points – 70-39 – on a Dave Marcelo putback early in the fourth quarter.
First Game
SBC 85 — Gamalinda 14, Daniel 13, Pascual 11, Lanete 11, Caram 10, Marcelo 8, Dela Rosa 4, Tecson 4, Hermida 4, Taganas 2, Tirona 2, Lim 2, Villanueva 0, Soliman 0.
MIT 52 — Acosta 10, Cinco 10, Raneses 7, Mangahas 6, Soriano 5, Espinosa 5, Sarangay 1, Cornejo 1, Pascual 0, Maniego 0, Stevens 0, Parala 0.
Quarters: 27-11, 39-24, 63-37, 85-52.
A look back at the time the Philippine Air Force had "force" and not just "air"
Ang larawang ito ay mula sa Facebook photo album ng isang dating kasamahan sa pamamahayag na kasalukuyang nakatalaga sa defence beat.
Sa tinagal-tagal ko nang pagsunod sa mga kaganapan sa ating Hukbong Himpapawid, ngayon lang ako nakakita ng larawang ganito kung saan mistulang ipinapamukha ng ating mga piloto na kaya nilang makipagbaragan kung kinakailangan.
Wala akong alam na kuwento kung bakit napili ng PAF ang F-8H Crusader kung kaya't nagtanong ako sa mga eksperto. Sundan na lamang ang baliktaktakan sa pamamagitan nang pag-click sa link.
Tuesday, June 23, 2009
LSS sa oras na ito - Lanca Perfume
Pang 100 post ko na pala ito. May mas mahalaga't seryosong paksa sana akong tatalakayin hinggil sa muling pagluluksa ng mga kapwa ko mamamahayag sa Pilipinas sa nakabibiglang pagpanaw nang aming Tatay Julius pero minarapat ko na lang na panandaliang basagin ang aming kalungkutan.
Naalala ko rin sa kantang ito ang aking Ate Maricel... parang sinayaw yata niya ito sa kaniyang noontime show sa Cebu... mahigit 20 taon na ang nakararaan.
Naglalakad ako pauwi galing sa St. Mary's Church nang mapadaan ako sa tapat ng isang tindahan ng pabango sa Karama. Murang-mura lang ang pabango dito mapa-orig, imitation, o tester. Dahil na rin sa dami nang parukyano nitong Pinoy, maging ang mga tinderong Indiano ay marunong na ring mambola sa Tagalog: "Suki, mura ko lang ibigay sayo ang tester"
Eniwey pasakalye lang yun...dahil habang naglalakad ako sa tapat ng tindahan... biglang tumunog ang aking mental jukebox at eto ang naisalang...
Naalala ko rin sa kantang ito ang aking Ate Maricel... parang sinayaw yata niya ito sa kaniyang noontime show sa Cebu... mahigit 20 taon na ang nakararaan.
Isang Sabadong may bulaklak na namukadkad
Isang Sabadong naglalakad ako papasok nang opisina nang maagaw ng bulaklak na ito ang aking pansin. Noon lang ako nakakita ng tunay na sunflower -- at hindi biskwit -- na buong kisig na nakatindig sa gitna ng disyerto. Hindi ko na pinalampas ang pagkakataon ...dahil ilang araw lumipas, nakabaluktot na ang puno nito at lagas-lagas na ang minsang matikas at namumukadkad na bulaklak.
Wednesday, June 17, 2009
Midnight snack
Menos 15 para alas 11 nang maalinsangang gabi nang bumaba ako sa gym --- opo, gym as in lugar kung saan tumatambay ang mga barbelista't mga nag-aambisyong maging hunk -- kung saan halos isang oras rin akong naglakad nang mabilis sa treadmill; nagbisikleta habang nanonood sa isang Iranian channel kung saan ipinalalabas ang mga huling kaganapan sa kaguluhan sa Tehran; sumakay sa cross-trainer at nagbabad sa sauna at steam bath.
Medyo na-agitate rin yata ng mga rallyista sa Tehran ang aking mga alaga -- at salamat rin sa simoy ng hangin mula sa Cinnabon at Seattle's Best, mistulang nagkaroon nang anti-Cha Cha demonstration sa panulukan nang aking bituka't sikmura't tiyan.
Dati-rati'y kaya kong indahin ang simpleng hunger pangs sa hatinggabi subalit ibang klase na ito. Parang tinutuhog na ang aking sikmura. Maaaring pansamantalang manahimik ang mga demonstrador kapag inumangan ko na ito ng "water cannon" subalit gigisingin pa rin ako sigurado ng mga ito mamayang madaling araw.
Kaya imbes na dumiretso ako papunta sa aking tirahan, detour muna ako sa Kabayan Supermarket sa Karama.
Sa dami nang Pilipinong naninirahan ngayon dito sa Dubai (300,000 ang estimate ni Consul-General Butch Bandillo noong siya'y naririto pa), naglipana na dito ang mga tindahan at kainang pawang mga pam-Pinoy ang tinda.
Hindi gaanong kalakihan ang Kabayan Supermarket. Kasinglaki lang ito ng ordinaryong tindahan ng 7-11 sa Pilipinas. Gaya nang ibang Filipino stores dito, mistulang bigla kang na-teleport sa Pinas dahil sa puro kababayan (hindi kabayan...wrong grammar yan) ang makikita mo sa loob mula sa kahera, matansero sa pork section at siyempre mga kapwa ko customer.
Sa bukana ng grocery, may nakatambay na babaing may dalang dalawang malalaking bag kung saan nakasilid ang kaniyang inilalakong kakainin (puto,palitaw, leche flan) at mga lutong ulam (ang menu yata niya kanina -- ubos na kasi -- pakbet, afritada at mechado).
Sa aking pagpasok, natanaw ko agad ang hilera ng mga tinapay -- sliced bread o Tasty kung tawagin sa atin, may mongo bread.. may nakita pa yata akong hopia at puto at nanlaki ang aking mga mata nang tumambad sa akin ang isang supot ng California Raisin Bread na gawa ng Gardenia. Galing pa raw ito sa Pilipinas. Sigurado, air cargo ito naibyahe dahil kung sea cargo, malamang inaamag na ito pagdating dito.
Bigla akong nawala sa aking sarili. Imahinasyon ko'y nasa Puregold ako sa E.Rodriguez. Noong nasa Pilipinas pa ako, siguradong kasa
Medyo na-agitate rin yata ng mga rallyista sa Tehran ang aking mga alaga -- at salamat rin sa simoy ng hangin mula sa Cinnabon at Seattle's Best, mistulang nagkaroon nang anti-Cha Cha demonstration sa panulukan nang aking bituka't sikmura't tiyan.
Dati-rati'y kaya kong indahin ang simpleng hunger pangs sa hatinggabi subalit ibang klase na ito. Parang tinutuhog na ang aking sikmura. Maaaring pansamantalang manahimik ang mga demonstrador kapag inumangan ko na ito ng "water cannon" subalit gigisingin pa rin ako sigurado ng mga ito mamayang madaling araw.
Kaya imbes na dumiretso ako papunta sa aking tirahan, detour muna ako sa Kabayan Supermarket sa Karama.
Sa dami nang Pilipinong naninirahan ngayon dito sa Dubai (300,000 ang estimate ni Consul-General Butch Bandillo noong siya'y naririto pa), naglipana na dito ang mga tindahan at kainang pawang mga pam-Pinoy ang tinda.
Hindi gaanong kalakihan ang Kabayan Supermarket. Kasinglaki lang ito ng ordinaryong tindahan ng 7-11 sa Pilipinas. Gaya nang ibang Filipino stores dito, mistulang bigla kang na-teleport sa Pinas dahil sa puro kababayan (hindi kabayan...wrong grammar yan) ang makikita mo sa loob mula sa kahera, matansero sa pork section at siyempre mga kapwa ko customer.
Sa bukana ng grocery, may nakatambay na babaing may dalang dalawang malalaking bag kung saan nakasilid ang kaniyang inilalakong kakainin (puto,palitaw, leche flan) at mga lutong ulam (ang menu yata niya kanina -- ubos na kasi -- pakbet, afritada at mechado).
Sa aking pagpasok, natanaw ko agad ang hilera ng mga tinapay -- sliced bread o Tasty kung tawagin sa atin, may mongo bread.. may nakita pa yata akong hopia at puto at nanlaki ang aking mga mata nang tumambad sa akin ang isang supot ng California Raisin Bread na gawa ng Gardenia. Galing pa raw ito sa Pilipinas. Sigurado, air cargo ito naibyahe dahil kung sea cargo, malamang inaamag na ito pagdating dito.
Bigla akong nawala sa aking sarili. Imahinasyon ko'y nasa Puregold ako sa E.Rodriguez. Noong nasa Pilipinas pa ako, siguradong kasa
ma sa aking mga pinamili sa grocery ang tinapay ng Gardenia lalo na ang Raisin Bread at Double Chocolate.
Hindi ko na tiningnan kung magkano ang isang supot na iyon. Basta ko na lang siyang dinampot at isinwak sa aking basket.
Kumuha na rin ako ng Boy Bawang at bigla kong naalala ang gimik ni Mar Roxas. Isinama ko na rin ang ginayat-gayat na gulay, dalawang pirasong sibuyas at isang boteng Mama Sita Oyster Sauce.
May oyster sauce na gawa sa Thailand... mas mura..kalahati lang yata ang presyo sa Mama Sita pero dun ako sa sariling atin -- baka magalit sakin si Tita Clara (Lapus, may-ari ng kumpanyang gumagawa ng Mama Sita).
Nagsingit na rin ako ng isang orange juice dahil binabalak kong shumat muna ng vodka habang nakikinig sa Love Radio broadcast mula sa Pinas via justin.tv. Sumikwat na rin ako ng kalahating dosenang itlog.
Noong magbabayad na ako, bigla akong napaigtad nang lumabas ang kwenta ng aking pinamili -- Dh43!
Napakamot ako ng aking ulo dahil konti lang naman ang pinamili ko...bakit umabot ng mahigit 40 o kulang-kulang 400 pesos. Nakakahiya namang magsauli...kaya binunot ko na ang sana'y budget ko sa pagpapagupit.
Habang naglalakad pauwi, tiningnan ko ang resibo ng aking mga pinamili. Eto ang kwenta...
Gardenia Fresh California Raisin - 18.50
Mama SIta's Garlic Oyster Sauce - 8.75
Brown Onion - 1.17
Boy Bawang Garlic Cornick 100g - 2.50
Al Ain Orange Juice 1/2 liter - 2.50
Eggs 6pcs - 4.75
Mix Veg. Chopsuey - 5.50
Total -- Dh43.67
Plinano ko na lang ang mangyayari sa aking pinamili.
Yung Gardenia, siguro tatagal to hanggang sa almusal ko sa Biyernes; yung itlog, aabot pa ito hanggang sa susunod kong off sa Martes; yung Boy Bawang, baka hanggang bukas; yung chopsuey, lulutuin ko bukas at magiging ulam ko yon hanggang sa Biyernes o Sabado. Ayos!
Pagpasok ko sa aking kwarto, nag-flash na naman sa utak ko ang Dh18 na tinapay. Kinuwenta ko agad kung magkano ito sa piso gamit ang xe.com .... ang suma total ... 241 pesoses!
Ilang lugaw na kaya yun sa Pilipinas? Ilang batang kalye na kaya ang makakakain sa halagang iyon?
Naalala ko bigla ang mga imahe sa dokyu ni Ferdinand Dimadura ..ang Chicken ala Carte.
Napabuntung-hininga na lang uli ako. Bakit may ganon? Kung bebenta kaya sa sambayanan ang pamamanhikan ni Mar Roxas o kaya'y ang pamamasyal ni Manny Villar sa kaniyang dating tinirahan sa Tondo ... aasa pa kaya uli sa "batsoy" ang mga batang nasa dokyu para lang maibsan ang kumakalam nilang sikmura?
Wadahek.... masyadong lumalim ang pananaginip ko nang gising. Makain na nga tong Gardenia.
Hindi ko na tiningnan kung magkano ang isang supot na iyon. Basta ko na lang siyang dinampot at isinwak sa aking basket.
Kumuha na rin ako ng Boy Bawang at bigla kong naalala ang gimik ni Mar Roxas. Isinama ko na rin ang ginayat-gayat na gulay, dalawang pirasong sibuyas at isang boteng Mama Sita Oyster Sauce.
May oyster sauce na gawa sa Thailand... mas mura..kalahati lang yata ang presyo sa Mama Sita pero dun ako sa sariling atin -- baka magalit sakin si Tita Clara (Lapus, may-ari ng kumpanyang gumagawa ng Mama Sita).
Nagsingit na rin ako ng isang orange juice dahil binabalak kong shumat muna ng vodka habang nakikinig sa Love Radio broadcast mula sa Pinas via justin.tv. Sumikwat na rin ako ng kalahating dosenang itlog.
Noong magbabayad na ako, bigla akong napaigtad nang lumabas ang kwenta ng aking pinamili -- Dh43!
Napakamot ako ng aking ulo dahil konti lang naman ang pinamili ko...bakit umabot ng mahigit 40 o kulang-kulang 400 pesos. Nakakahiya namang magsauli...kaya binunot ko na ang sana'y budget ko sa pagpapagupit.
Habang naglalakad pauwi, tiningnan ko ang resibo ng aking mga pinamili. Eto ang kwenta...
Gardenia Fresh California Raisin - 18.50
Mama SIta's Garlic Oyster Sauce - 8.75
Brown Onion - 1.17
Boy Bawang Garlic Cornick 100g - 2.50
Al Ain Orange Juice 1/2 liter - 2.50
Eggs 6pcs - 4.75
Mix Veg. Chopsuey - 5.50
Total -- Dh43.67
Plinano ko na lang ang mangyayari sa aking pinamili.
Yung Gardenia, siguro tatagal to hanggang sa almusal ko sa Biyernes; yung itlog, aabot pa ito hanggang sa susunod kong off sa Martes; yung Boy Bawang, baka hanggang bukas; yung chopsuey, lulutuin ko bukas at magiging ulam ko yon hanggang sa Biyernes o Sabado. Ayos!
Pagpasok ko sa aking kwarto, nag-flash na naman sa utak ko ang Dh18 na tinapay. Kinuwenta ko agad kung magkano ito sa piso gamit ang xe.com .... ang suma total ... 241 pesoses!
Ilang lugaw na kaya yun sa Pilipinas? Ilang batang kalye na kaya ang makakakain sa halagang iyon?
Naalala ko bigla ang mga imahe sa dokyu ni Ferdinand Dimadura ..ang Chicken ala Carte.
Napabuntung-hininga na lang uli ako. Bakit may ganon? Kung bebenta kaya sa sambayanan ang pamamanhikan ni Mar Roxas o kaya'y ang pamamasyal ni Manny Villar sa kaniyang dating tinirahan sa Tondo ... aasa pa kaya uli sa "batsoy" ang mga batang nasa dokyu para lang maibsan ang kumakalam nilang sikmura?
Wadahek.... masyadong lumalim ang pananaginip ko nang gising. Makain na nga tong Gardenia.
Sunday, June 14, 2009
Gulong ng buhay
Sinasabing ang buhay ng tao ay maihahalintulad sa pag-ikot ng gulong -- minsan ikaw ay nasa itaas, at darating rin ang panahong ikaw naman ang pumapailalim.
Mahirap ang nasa ilalim... madumi, maputik, mabato, masakit. Kung mahina-hina ka...ika'y magkakalamat o kaya'y mabubutas. Dito na rin marahil ang iyong magiging wakas.
Sa kabilang banda, maraming masasayang alaala ang naiiwan kapag ang tao'y nasa ibabaw ng gulong.... tinitingala, pinapalakpakan, hinahangaan o inaasam-asam.
Ito nga marahil ang dahilan kung bakit naimbento ang gulong ... bagay na napatunayan sa videong ito..
Mahirap ang nasa ilalim... madumi, maputik, mabato, masakit. Kung mahina-hina ka...ika'y magkakalamat o kaya'y mabubutas. Dito na rin marahil ang iyong magiging wakas.
Sa kabilang banda, maraming masasayang alaala ang naiiwan kapag ang tao'y nasa ibabaw ng gulong.... tinitingala, pinapalakpakan, hinahangaan o inaasam-asam.
Ito nga marahil ang dahilan kung bakit naimbento ang gulong ... bagay na napatunayan sa videong ito..
Friday, June 12, 2009
Thursday, June 11, 2009
BREAKING NEWS: Riot police napikon sa mga rallyista; mag-isang dinisperse ang rally!
Hindi na nagawang sundin nang isang riot police ang tagubiling "Maximum Tolerance" matapos itong mapikon at mag-isang sumugod sa hanay ng mga rallyista kahapon ng hapon. Kung bakit napigtas ang sinulid ng pasensiya ng mamang pulis na ito ... panoorin ang video!
Wednesday, June 10, 2009
Video kung paano plinano ang Charter Change sa Kamara, inilantad
Inilabas nang isang kongresistang umano'y nabagabag ang konsiyensiya ang video footage nang isinagawang pulong kung saan umano nagkabayaran habang pinaplano ang pagsulong ng House resolution hinggil sa Charter CHANGE ...
Peace!
Peace!
Monday, June 8, 2009
JDV nag-Wakas na!
Mahigit isang taon matapos mapatalsik bilang Speaker ng Mababang Kapulungan ng Kongreso -- dahil na rin diumano sa pagsasangkot ng kaniyang anak kay Pangulong Arroyo at sa Unang Ginoong si Mike Arroyo sa ZTE-NBN broadband controversy -- tumiwalag na bilang chairman emeritus ng partido Lakas-CMD si Pangasinan Representative Jose de Venecia.
Hindi na umano matiis ni Ginoong De Venecia ang umano'y hayagang pambabastos sa kaniya ng mga kasalukuyang namumuno sa Lakas at sa umano'y pagbalewala sa kanila nang magdesisyon ang partido na makipagkaisa sa partidong Kampi ni Ginang Arroyo.
Dahil dito, agad na tinipon ni Ginoong De Venecia ang kaniyang mga natitirang tagasuporta para ilunsad ang kaniyang bagong Rainbow Coalition sa ilalim ng partido WAKAS.
Naririto ang ilang eksena sa nasabing pagtitipon .... kasamang Freddie... paaasok:
Monday, April 27, 2009
Saksihan ang imbestigador
Nag-aayos ako nang aking mga kagamitan noong nagdaang weekend nang mahalungkat ko ang isang librong matagal ko nang nabili subalit hindi ko nagawang mabasa nang masinsinan dahil na rin sa aking angking talento sa pagiging tamad.
Ang librong ito na inilimbag pa sa UK at isinulat para sa mga kabataang mag-aaral ay napapanahon sa gitna nang alingasngas na nilikha sa likod nang pagkamatay ng asawa ni Ted Failon na si Trina Etong.
Isantabi na muna natin ang kontrobersiyang dulot nang kasong obstruction of justice na isinampa ng pulisya laban kay Failon at sa kaniyang mga kasambahay at ituon natin ang pansin sa isinasagawang imbestigasyon sa kaso kung saan naman nakapaloob ang tinatawag na forensic science.
Sa paunang salita ng forensic anthropologist at manunulat na si Kathy Reichts, kaniyang tinalakay ang kahalagahan ng siyensiya sa pag-iimbestiga ng isang krimen.
Aniya, malayo sa mga eksena sa mga sine at telebisyon, ang paglutas sa misteryong bumabalot sa isang krimen ay hindi lang basta-basta nagagawa ng isang bidang pulis, imbestigador o detective na magpapa-cute lang o kaya'y magpapaka-macho at malalaglag na sa kaniyang harapan ang susi sa kaniyang binubutingting na kaso.
Salamat na rin marahil sa Hollywood dahil sa mula nang mauso ang mga palabas na gaya ng CSI, naging bukambibig na nina Juan, Pedro at George ang ilang terminolohiya sa crime scene investigation.
Ang pagiging uso ng mga palabas na gaya ng CSI ay nagtulak na rin sa ating mga TV networks na mag-produce ng mga kahalintulad na palabas gaya ng SOCO ng ABS-CBN na tumatalakay sa mga kwento kung paano nasukol ang isang suspect sa pamamagitan ng siyensiya.
Sa kaso ni Trina Etong, kapansin-pansin na marahil ay dahil na rin sa exposure ng madlang pipol sa mga ganitong palabas, nagiging paksa sa mga huntahan ang mga "malalim" na tanong gaya nang kung kaliwete ba ang biktima, kung bakit nilinis ang crime scene, at maging kung ano ang epekto nang negatibong resulta sa parrafin test ni Ted Failon o ang resulta ng pangalawang autopsy na isinagawa ng pamosong forensic pathologist na si Dr Raquel Fortun.
Kumbaga, masasabi nating tumaas rin naman ang antas ng karunungan ng madla sa mga bagay na dati-rati'y tanging mga mahihilig lang sa crime novels at Discovery channel ang may paki.
Nakinikinita ko tuloy ang aking paboritong magbabalot na si Mang Roger na marahil ay nakikipagpalitan na rin ng kuru-kuro sa mga law students ng San Beda hinggil sa forensics.
Tumaas man ang kamalayan ng madla sa ganitong bagay, tila may mga pagkukulang pa rin ang ating pulisya sa ilang bagay na itinuturing na "basic" sa cri
me scene investigation.
Mabalik tayo sa libro, unang tinalakay rito ang tinawag na "crime scene" o ang lugar na pinangyarihan ng krimen.
"Law officers and detectives take special care to preserve crime scenes, exactly as they find them, because evidence is fragile, and clumsy feet and prying hands can easily destroy it. Without evidence, it may be impossible to solve a crime and catch the villains who carried it out."
Malinaw naman siguro ang pagkakasabi nito.
Hindi natin alam kung paano kumilos ang mga pulis na unang nakarating sa crime scene. Sinelyuhan ba nila ang silid, banyo at iba pang lugar kung saan maaaring makakuha ng ebidensiya habang hindi pa dumarating ang mga Scene of Crime Operatives (SOCO)?
Kung ating muling panonoorin ang mga footage noong mga oras na isinasagawa ang imbestigasyon sa kaso, makikita nating maramin
g tao ang labas-masok sa bahay ni Ted Failon.
Sa video grab na ito, makikita ang isang lalaking nakasuot ng sombrerong pula ang naroon mismo sa banyo habang sinusuri ng mga SOCO ang crime scene.
Kung sa ibang bansa ito, hindi mapapayagang mangyari ito. Siguradong palalabasin ang lahat ng taong walang kinalaman sa imbestigasyon kes
ehodang sinong anak ni Herodes pa sila.
Sa caption sa isang larawan sa libro, malinaw ang paliwanag kung bakit kailangang pagbawalan ang mga miron sa crime scene.
"The more people who visit a crime scene, the more chance there is of destroying evidence. So an important priority is to keep away journalists, curious neighbours -- and even other officials whose visit is not absolutely essential."
Sa setting ng Pilipinas, medyo mahirap ring hayaan na lang ang mga pulis sa pagsisiyasat dahil sa hindi pangambang matamnan ng "ebidensiya" ang crime scene sa layong agaran nang tapusin ang imbestigasyon at makapagdiin na ng suspect.
Dito ko biglang naalala ang kuwento sa akin ng aking naging editor sa isang pahayagang aking dating pinasukan. Aniya, nang madatnan nilang duguan sa library ang isa naming kaopisina matapos silang makarinig ng putok ng baril, agad na niyang itinulak palayo ang isang kasamahan na nagtangka pa sanang lumapit para sana dalhin ang aming namayapang kasama sa ospital.
Aniya, kitang-kita namang wala nang buhay ang aming nakabulagtang biktima at umaagos ang dugo mula sa kaniyang ulo kung kaya't wala na ring mangyayari kung dadalhin pa ito sa ospital. Hindi na niya aniya pinapasukan ang library hanggang sa makarating ang mga imbestigador.
Isa pang nakatawag ng aking pansin ang sinabi sa libro kung paano dapat kumilos ang mga taong nasa isang crime scene.
"Once the crime scene is taped off, there are other simple, but essential precautions that officers need to take. They must not eat, drink or smoke, because these activities leave traces that may later confuse investigators."
Dahil na rin sa dami nang taong nasa loob ng bahay ni Ted, hindi natin masabi kung nasunod nga ito.
Maging sa ilang footage na ipinalalabas sa news, makikitang may mga pulis na naninigarilyo, ngumunguya ng babolgam o umiinom ng tubig habang nag-iimbestiga sa crime scene.
Marami pang bagay ang tinalakay sa libro gaya ng isang uri ng kemikal at pailaw na ginagamit ng mga forensic experts upang malaman kung saan kumalat ang dugo ng isang biktima ng pamamaslang sakaling "nilinis" ang isang crime scene.
Napanood ko sa TV si NBI Director Nestor Mantaring na nagbida na mayroon silang kagamitang may kakayanang masipat kung saan tumagas ang dugo ni Trina Etong. Marahil ay ito na nga o kahalintulad nito ang tinalakay sa naturang libro.
Isa sa mga basic na pinag-aaralan ng sinumang pumapasok sa pulisya ang forensics. Hindi ko lang maintindihan kung bakit marami pa ring pulis ang nagtatanga-tangahan dito at idinadahilang hindi raw kasi sila mga SOCO. Kung sabagay, wala nga namang colored pictures ang karamihan sa mga textbook na ginagamit sa Criminology school o sa mga training centers ng Philippine Public Safety College.
Sana'y may isang mabait na senador o congressman na makaisip na gamitin ang kaniyang pork barrel sa pagbili ng ganitong klaseng libro at maiipamudmod sa mga pulis.
May ilang website na itinuro ang libro kung nais mo pang mag-usisa ng mga bagay-bagay tungkol sa forensics.
Tingnan niyo na lang kung interesado kayo rito:
www.cyberbee.com/whodunnit/crimescene.html
www.fbi.gov/kids
www.galleriesofjustice.org.uk
www.lifesciencecentre.co.uk
Tuesday, April 21, 2009
Usapang de kampanilya
Pagsakay ko sa bus kagabi, sinalubong agad ako nang tanong ni Chang: “Anong tingin mo sa nangyari kay Ted Failon?
Sa totoo lang, medyo naiirita na ako sa ganiyang mga tanong dahil simula pa lang noong pumutok ang istorya, kung sino-sino na ang nagtanong sa akin nang ganyan sa pag-aakalang may nalalaman akong tsika na bubusog sa kanilang kuryosidad.
Kunsabagay, may persepsyon rin nga naman ang karamihan na mas nauuna sa balita at maaaring may nasagap na mas malalim na detalye sa mga bagay-bagay ang mga diyarista dahil sa trabaho nga naman namin ang kumalap at maghayag ng tamang impormasyon.
Subalit wala ako sa Pilipinas at gaya ng karaniwang Pedro, Juan at George, sa TV at internet lang rin ako kumukuha ng bali-balita hinggil sa pagkamatay ng kaniyang asawang si Trina Etong.
Sa nagaganap na “circus” mula sa New Era General Hospital hanggang sa puneraryang pinaglagakan ng bangkay ni Gng. Etong, kung anu-ano nang eksena at anggulo ang binigyang pansin ng aking mga kabaro.
Subalit bilang dating mag-aaral ng batas, ang aking interes ay nakatuon lamang sa kung anong mga bagay o ebidensiya ang maaaring timbangin ng husgado.
Naging masalimuot ang kaso dahil sa sala-salabat na pangyayari mula sa umano’y pagsira sa pinangyarihan ng insidente at sa umano’y hindi makataong pag-aresto sa mga kaanak at kasambahay ng pamilya Etong na ngayo’y pinararatangan ng kasong “obstruction of justice”.
Nangelam ka sa mga awtoridad sa layong pigilan sila sa pagtupad sa kanilang tungkulin ang alam kong buod ng depinisyon ng “obstruction of justice”.
Ang abogadang ipinakita sa TV na nagtangkang pigilin ang mga pulis na bitbitin ang mga kasambahay ng mga Etong dahil sa labag umano ang kanilang ginawa sa prosesong nakalatag sa batas ay posibleng balikan ng mga pulis at kasuhan ng “obstruction of justice”.
Ang mga reporters, cameramen at photographers na naghambalang sa bahay ng mga Etong kung kaya’t nahirapang makapasok ang mga pulis ay possible ring kasuhan ng “obstruction of justice”.
Ano nga ba ang “obstruction of justice”?
Sa pagbubutingting ko sa internet, nakita ko ang isang piyesa sa Manila Standard Today na isinulat ni Fr. Ranhilio Callangan Aquino, ang dekano ng Graduate School of Jurisprudence and Justice Sciences ng aking pinakamamahal na alma mater, ang San Beda College.
Basahin natin at maliwanagan.
At please lang po .. wala akong nalalaman sa kaso ni Ted Failon subalit nakasisiguro lang akong alam niyang hindi dapat ginagalaw ang isang crime scene dahil yan ang aming natutunan sa Arellano University College of Law.
Ang obra ni Father …
What is obstruction of justice?
By Fr. Ranhilio Callangan Aquino
‘Obstruction of justice” comes up in many conversations these days obviously because of the death of Trina Etong, Ted Failon’s wife. So what is this crime called “obstruction of justice”?
PD 1829 is the applicable law and under the law, the crime consists in “knowingly or willfully obstructing, impeding, frustrating or delaying the apprehension of suspects and the investigation and prosecution of criminal cases”.
In the Failon case, obviously whoever wiped off blood stains, altered the “scene of the crime [or incident]” or worse, concealed evidence may be held to answer under this law provided that what the law calls the mens rea requirement is present.
That refers to the mental element that should be present: obstructing, impeding, frustrating or delaying apprehension, investigation and prosecution knowingly or willfully.
In this respect—and I write this for law students who may have been wrongly taught—it is wrong to assert that special laws do not require a criminal intent. There are in fact special laws that require a criminal intent.
In this case, the presence of the criminal intent is essential to the crime. The law is unmistakable on that point.
Let us say then that Kikay, a housemaid, was ordered to clean the bathroom and wash off all blood stains. Would Kikay, if these facts were established conclusively, be liable under PD 1829?
If Kikay did what she did merely because she was ordered to, and as a housemaid habitually complied with orders, and for no other reason, then Kikay would be off the hook.
For Kikay to be guilty of obstructing justice she should have cleaned the bathroom and eliminated or tampered with the evidence “with intent to impair its verity, authenticity, legibility, availability or admissibility as evidence in any investigation of or official proceedings.”
The intention to spare the child the sight of her mother in such a sorry state does not inspire much credence.
Obviously, the simplest thing to do would be to seal the bathroom and keep the 12-year-old away from the gruesome scene.
I am not saying the Ted Failon is guilty of obstructing justice, although he may very well be. I am only saying that we should not be too quick about charging the police with arbitrariness and oppressive conduct.
The victim here, it should not be forgotten, was Trina Etong, not Ted Failon.
Should it be later established with certainty that the late Trina committed suicide, will this result in the dismissal of all obstruction of justice charges?
It should not, I am convinced.
The issue in an obstruction of justice case is whether or not a respondent obstructed, impeded, or mislead the conduct of investigation and prosecution of a crime.
As the police are still determining whether or not a crime has been committed, anyone who alters, conceals, destroys or suppresses evidence or knowingly misleads investigators will be obstructing justice, whether or not the conclusion is eventually reached that there was no crime.
When one delays in reporting a crime, does this constitute obstruction of justice?
In the first place, why should one delay in reporting a crime? Preventing witnesses from reporting a crime is clearly obstructing justice under Section 1a of the law.
Likewise liable is anyone who misleads investigators or fabricates information. When one delays in reporting a crime, one rightly stirs the suspicion that he is the criminal.
The provisions of the obstruction of justice decree, however, cannot be used to defeat constitutional guarantees.
A suspect who clams up at custodial investigation is in a very real sense obstructing justice—but he cannot be indicted for the offense because the Constitution grants him the right to be silent.
When a homeowner refuses law enforcers entry into his dwelling when they announce a search but cannot present a warrant, the homeowner can neither be charged with obstructing justice because the Constitution protects the citizen against unreasonable searches and seizures.
Obstruction of justice is a crime because justice is the virtue of organized society and obstruction is exactly what it is.
I think too that we should be asking the right questions: Who ordered the bathroom cleaned?
If the house-helper who admits having wiped off blood stains volunteers the information that she did the cleaning—and meticulously, at that—“without having been instructed by anyone to do so”, is it not interesting that she did not know that it was wrong to tamper with the scene of the incident, but seemed to be fully aware that it was important that she pointed at no one as having ordered her?
It is important that Ted’s daughter has protested her father’s innocence and insisted that her mother committed suicide.
It shows how eager members of the family are to avoid wreaking further havoc on the family by implicating Failon in the terrible crime of parricide. But he must remain a suspect and if Raquel Fortun, who seems to be so eager to prove every other pathologist wrong, is right that paraffin tests prove nothing, then that Failon and Trina (or at least Trina’s lifeless body) have tested negative for powder burns says nothing for or against parricide on the part of the former, and for or against suicide on the part of the latter. (And by the way, that paraffin tests are not very accurate does not mean that they are not accurate at all and should be banned! That’s King-Kong logic!)
I called up Secretary Raul Gonzalez to congratulate him for reminding the head of the Public Attorney’s Office that Ted Failon is not an indigent, and that it was not seemly of her to act as de facto legal counsel for Failon. It would have even been more acceptable had she shown interest in protecting the interests of the departed Trina—such as encouraging house-helpers and members of the Failon household to disregard instructions not to speak and to be more forthright with investigators.
May Trina rest in peace. The Catholic Church has a different attitude now towards those who are alleged to have committed suicide.
In the past, she would have slammed Church doors on them, refusing them the rite of Christian funeral. Not anymore.
One who commits suicide, moral theologians argue, does something so fundamentally counter to the drive to preserve life that it can be presumed that the victim was not sui compos… in complete control of herself.
She enjoys the benefit of the doubt in respect to moral responsibility.
On the other hand, may the Republic of the Philippines, particularly investigators and prosecutors, not rest in peace until we know whether it was suicide or parricide, not only for the sake of Trina and her family, but for the sake of law and that nebulous ideal called justice.
No matter how Ted Failon may feel about it, or his children may protest against it and call for “peace,” there can be no “peace” in the suppression of the truth when human life is brutally ended.
A shadow of doubt hangs over Ted Failon, and we should allow it to hang there until credible evidence allows it to dissipate.
I am appalled at the eagerness with which one TV channel insinuates the innocence of Ted and the suicidal inclinations of Trina. As a TV and radio personality, Ted has been unrelenting in his campaign against the suppression of evidence and the concealment of wrongdoing. He should face his own investigation with the same resoluteness.
Sa totoo lang, medyo naiirita na ako sa ganiyang mga tanong dahil simula pa lang noong pumutok ang istorya, kung sino-sino na ang nagtanong sa akin nang ganyan sa pag-aakalang may nalalaman akong tsika na bubusog sa kanilang kuryosidad.
Kunsabagay, may persepsyon rin nga naman ang karamihan na mas nauuna sa balita at maaaring may nasagap na mas malalim na detalye sa mga bagay-bagay ang mga diyarista dahil sa trabaho nga naman namin ang kumalap at maghayag ng tamang impormasyon.
Subalit wala ako sa Pilipinas at gaya ng karaniwang Pedro, Juan at George, sa TV at internet lang rin ako kumukuha ng bali-balita hinggil sa pagkamatay ng kaniyang asawang si Trina Etong.
Sa nagaganap na “circus” mula sa New Era General Hospital hanggang sa puneraryang pinaglagakan ng bangkay ni Gng. Etong, kung anu-ano nang eksena at anggulo ang binigyang pansin ng aking mga kabaro.
Subalit bilang dating mag-aaral ng batas, ang aking interes ay nakatuon lamang sa kung anong mga bagay o ebidensiya ang maaaring timbangin ng husgado.
Naging masalimuot ang kaso dahil sa sala-salabat na pangyayari mula sa umano’y pagsira sa pinangyarihan ng insidente at sa umano’y hindi makataong pag-aresto sa mga kaanak at kasambahay ng pamilya Etong na ngayo’y pinararatangan ng kasong “obstruction of justice”.
Nangelam ka sa mga awtoridad sa layong pigilan sila sa pagtupad sa kanilang tungkulin ang alam kong buod ng depinisyon ng “obstruction of justice”.
Ang abogadang ipinakita sa TV na nagtangkang pigilin ang mga pulis na bitbitin ang mga kasambahay ng mga Etong dahil sa labag umano ang kanilang ginawa sa prosesong nakalatag sa batas ay posibleng balikan ng mga pulis at kasuhan ng “obstruction of justice”.
Ang mga reporters, cameramen at photographers na naghambalang sa bahay ng mga Etong kung kaya’t nahirapang makapasok ang mga pulis ay possible ring kasuhan ng “obstruction of justice”.
Ano nga ba ang “obstruction of justice”?
Sa pagbubutingting ko sa internet, nakita ko ang isang piyesa sa Manila Standard Today na isinulat ni Fr. Ranhilio Callangan Aquino, ang dekano ng Graduate School of Jurisprudence and Justice Sciences ng aking pinakamamahal na alma mater, ang San Beda College.
Basahin natin at maliwanagan.
At please lang po .. wala akong nalalaman sa kaso ni Ted Failon subalit nakasisiguro lang akong alam niyang hindi dapat ginagalaw ang isang crime scene dahil yan ang aming natutunan sa Arellano University College of Law.
Ang obra ni Father …
What is obstruction of justice?
By Fr. Ranhilio Callangan Aquino
‘Obstruction of justice” comes up in many conversations these days obviously because of the death of Trina Etong, Ted Failon’s wife. So what is this crime called “obstruction of justice”?
PD 1829 is the applicable law and under the law, the crime consists in “knowingly or willfully obstructing, impeding, frustrating or delaying the apprehension of suspects and the investigation and prosecution of criminal cases”.
In the Failon case, obviously whoever wiped off blood stains, altered the “scene of the crime [or incident]” or worse, concealed evidence may be held to answer under this law provided that what the law calls the mens rea requirement is present.
That refers to the mental element that should be present: obstructing, impeding, frustrating or delaying apprehension, investigation and prosecution knowingly or willfully.
In this respect—and I write this for law students who may have been wrongly taught—it is wrong to assert that special laws do not require a criminal intent. There are in fact special laws that require a criminal intent.
In this case, the presence of the criminal intent is essential to the crime. The law is unmistakable on that point.
Let us say then that Kikay, a housemaid, was ordered to clean the bathroom and wash off all blood stains. Would Kikay, if these facts were established conclusively, be liable under PD 1829?
If Kikay did what she did merely because she was ordered to, and as a housemaid habitually complied with orders, and for no other reason, then Kikay would be off the hook.
For Kikay to be guilty of obstructing justice she should have cleaned the bathroom and eliminated or tampered with the evidence “with intent to impair its verity, authenticity, legibility, availability or admissibility as evidence in any investigation of or official proceedings.”
The intention to spare the child the sight of her mother in such a sorry state does not inspire much credence.
Obviously, the simplest thing to do would be to seal the bathroom and keep the 12-year-old away from the gruesome scene.
I am not saying the Ted Failon is guilty of obstructing justice, although he may very well be. I am only saying that we should not be too quick about charging the police with arbitrariness and oppressive conduct.
The victim here, it should not be forgotten, was Trina Etong, not Ted Failon.
Should it be later established with certainty that the late Trina committed suicide, will this result in the dismissal of all obstruction of justice charges?
It should not, I am convinced.
The issue in an obstruction of justice case is whether or not a respondent obstructed, impeded, or mislead the conduct of investigation and prosecution of a crime.
As the police are still determining whether or not a crime has been committed, anyone who alters, conceals, destroys or suppresses evidence or knowingly misleads investigators will be obstructing justice, whether or not the conclusion is eventually reached that there was no crime.
When one delays in reporting a crime, does this constitute obstruction of justice?
In the first place, why should one delay in reporting a crime? Preventing witnesses from reporting a crime is clearly obstructing justice under Section 1a of the law.
Likewise liable is anyone who misleads investigators or fabricates information. When one delays in reporting a crime, one rightly stirs the suspicion that he is the criminal.
The provisions of the obstruction of justice decree, however, cannot be used to defeat constitutional guarantees.
A suspect who clams up at custodial investigation is in a very real sense obstructing justice—but he cannot be indicted for the offense because the Constitution grants him the right to be silent.
When a homeowner refuses law enforcers entry into his dwelling when they announce a search but cannot present a warrant, the homeowner can neither be charged with obstructing justice because the Constitution protects the citizen against unreasonable searches and seizures.
Obstruction of justice is a crime because justice is the virtue of organized society and obstruction is exactly what it is.
I think too that we should be asking the right questions: Who ordered the bathroom cleaned?
If the house-helper who admits having wiped off blood stains volunteers the information that she did the cleaning—and meticulously, at that—“without having been instructed by anyone to do so”, is it not interesting that she did not know that it was wrong to tamper with the scene of the incident, but seemed to be fully aware that it was important that she pointed at no one as having ordered her?
It is important that Ted’s daughter has protested her father’s innocence and insisted that her mother committed suicide.
It shows how eager members of the family are to avoid wreaking further havoc on the family by implicating Failon in the terrible crime of parricide. But he must remain a suspect and if Raquel Fortun, who seems to be so eager to prove every other pathologist wrong, is right that paraffin tests prove nothing, then that Failon and Trina (or at least Trina’s lifeless body) have tested negative for powder burns says nothing for or against parricide on the part of the former, and for or against suicide on the part of the latter. (And by the way, that paraffin tests are not very accurate does not mean that they are not accurate at all and should be banned! That’s King-Kong logic!)
I called up Secretary Raul Gonzalez to congratulate him for reminding the head of the Public Attorney’s Office that Ted Failon is not an indigent, and that it was not seemly of her to act as de facto legal counsel for Failon. It would have even been more acceptable had she shown interest in protecting the interests of the departed Trina—such as encouraging house-helpers and members of the Failon household to disregard instructions not to speak and to be more forthright with investigators.
May Trina rest in peace. The Catholic Church has a different attitude now towards those who are alleged to have committed suicide.
In the past, she would have slammed Church doors on them, refusing them the rite of Christian funeral. Not anymore.
One who commits suicide, moral theologians argue, does something so fundamentally counter to the drive to preserve life that it can be presumed that the victim was not sui compos… in complete control of herself.
She enjoys the benefit of the doubt in respect to moral responsibility.
On the other hand, may the Republic of the Philippines, particularly investigators and prosecutors, not rest in peace until we know whether it was suicide or parricide, not only for the sake of Trina and her family, but for the sake of law and that nebulous ideal called justice.
No matter how Ted Failon may feel about it, or his children may protest against it and call for “peace,” there can be no “peace” in the suppression of the truth when human life is brutally ended.
A shadow of doubt hangs over Ted Failon, and we should allow it to hang there until credible evidence allows it to dissipate.
I am appalled at the eagerness with which one TV channel insinuates the innocence of Ted and the suicidal inclinations of Trina. As a TV and radio personality, Ted has been unrelenting in his campaign against the suppression of evidence and the concealment of wrongdoing. He should face his own investigation with the same resoluteness.
Wednesday, April 15, 2009
Tuesday, April 14, 2009
Gaano kamahal ng media si Tata JoeCap
Hahayaan ko na lang ang video clip sa YouTube upload ni Art Ibaldo ang magpakita nito ...
Wednesday, April 8, 2009
Paalam Tatay JoeCap
Hindi ko alam kung paano ko ito sisimulan.
Naninikip ang dibdib ko at magpahanggang sa isinusulat ko ito ay umaasa pa rin akong mali ang balitang walang nakaligtas sa pagbagsak ng presidential helicopter na patungo sana ng Banaue mula Baguio noong Martes ng hapon.
Kahit sa mensahe na aking ipinaskel sa bulletin board ng NUJP sa Friendster ay hindi ko magawang banggiting wala na si Tata JoeCap.
Halos hindi ako nakatulog noong Martes ng gabi sa kahihintay ng balita sa isinasagawang search and rescue operation.
Umaasa akong baka biglang mag-ring ang aking cellphone at si JoeCap ang nasa kabilang linya dahil nakasisiguro akong isa ako sa mga nasa unahan ng kaniyang directory dahil sa letter “A” nagsisimula ang aking pangalan. Mangyari kasing may balitang nakatawag pa si JoeCap sa tanggapan ng MARO sa Malacanang kung saan sinabi niyang makapal ang ulap sa himpapawid ng Cordillera at naghahanap sila nang lugar na malalapagan. Sana lang may tumawag para sabihing kinukupkop nila si JoeCap o mismong si Tata JC 'yon para linawing OK sya.
Inaalala ko si JoeCap dahil sa ginawin ang “matanda” at baka ubuhin na naman siya sa sobrang lamig.
Saang anggulo man sipatin, tila kailangan ko nang ihanda ang aking sarili na hindi na kami kailanman magkikita ng isa sa aking mga naging ama-amahan sa industriya ng pamamahayag.
Naninikip ang dibdib ko at magpahanggang sa isinusulat ko ito ay umaasa pa rin akong mali ang balitang walang nakaligtas sa pagbagsak ng presidential helicopter na patungo sana ng Banaue mula Baguio noong Martes ng hapon.
Kahit sa mensahe na aking ipinaskel sa bulletin board ng NUJP sa Friendster ay hindi ko magawang banggiting wala na si Tata JoeCap.
Halos hindi ako nakatulog noong Martes ng gabi sa kahihintay ng balita sa isinasagawang search and rescue operation.
Umaasa akong baka biglang mag-ring ang aking cellphone at si JoeCap ang nasa kabilang linya dahil nakasisiguro akong isa ako sa mga nasa unahan ng kaniyang directory dahil sa letter “A” nagsisimula ang aking pangalan. Mangyari kasing may balitang nakatawag pa si JoeCap sa tanggapan ng MARO sa Malacanang kung saan sinabi niyang makapal ang ulap sa himpapawid ng Cordillera at naghahanap sila nang lugar na malalapagan. Sana lang may tumawag para sabihing kinukupkop nila si JoeCap o mismong si Tata JC 'yon para linawing OK sya.
Inaalala ko si JoeCap dahil sa ginawin ang “matanda” at baka ubuhin na naman siya sa sobrang lamig.
Saang anggulo man sipatin, tila kailangan ko nang ihanda ang aking sarili na hindi na kami kailanman magkikita ng isa sa aking mga naging ama-amahan sa industriya ng pamamahayag.
Napakamasayahing tao, masipag, walang ere kahit noong panahong namamayagpag ang kaniyang pangalan sa industriya at isang taong napakadaling mahalin itong si Jose Capadocia.
Una kong narinig ang kaniyang pangalan noong mga huling bahagi ng dekada ’80 noong panahong isa si Tata JoeCap sa mga batikang reporter ng DZXL at ‘di naglaon ay maging sa Manila Times.
“Iskupero” o isang mamamahayag na laging nauuna sa balita ang tawag noon kay Tata JoeCap ng mga anchor ng DZXL at maging nang kaniyang mga nakasama sa Defense beat.
Si Tata JoeCap kasama si Arlyn dela Cruz sa Camp Aguinaldo (larawan mula sa Facebook album ni Arlyn) .,. bata pa lang si Arlyn, matanda na daw si JoeCap
Sa panahong uso ang kukurukuku, lahat nang nagnanais na makauna sa balita ay nakikinig sa anumang ulat mula kay JoeCap sa DZXL o dili kaya’y nagbabasa nang kaniyang mga detalyadong ulat sa Manila Times.
Star-struck ako kay JoeCap noong una ko itong nakilala sa National Press Club nang minsang isama ako doon ni Raymond Burgos na noo’y labor reporter ng Times.
Star-struck ako kay JoeCap noong una ko itong nakilala sa National Press Club nang minsang isama ako doon ni Raymond Burgos na noo’y labor reporter ng Times.
Mag-iisang buwan pa lang yata akong correspondent sa Chronicle noong panahong yon at wala pang sapat na “clippings” para makakubra ng sahod kung kaya't si Raymond ang madalas na taya sa hapunan sa Press Club dahil sa medyo sagana na siya sa kita mula sa kilo-kilometrong column inches na kaniyang naipapanganak.
Nasa loob kami ng conference room ng NPC na noong mga panahong iyon ay naging “reporters lounge” kung saan naman naglulungga ang mga bagitong reporters gaya nina Jinky Jorgio ng Daily Globe at Jessica Domingo ng Newsday nang biglang pumasok si JoeCap at kumustahin ang mga naghahabol ng deadline. Ipinakilala ako ni Jinky kay JoeCap at mahigpit ang kaniyang pagkamay sa akin at nagpaalam na kukumustahin niya muna ang mga matatanda sa kabilang silid.
Lahat ng tao sa Press Club ay halos napapalundag sa tuwa sa pagdating ni JoeCap. Mistula siyang “Godfather” o isang taong matagal na hinintay para pawiin ang kanilang problema o kalungkutan.
Subalit kaiba sa imahe ng “Ninong” sa ating lipunan, hindi umaasa at hindi rin naman mistulang ATM si JoeCap na handang mamudmod ng salapi sa sinumang manghihingi o nangangailangan.
Sa madaling salita, hindi niya kailangang mamigay ng pera para makuha ang respeto ng kaniyang mga kabaro. Ang tanging pagdating lang ni JoeCap ang ikinasisiya ng karamihan sa mga tao sa Press Club – bagay na hindi kailanman nagbago hanggang sa huling panahong nagpang-abot kami sa NPC.
Bilang pangalawang pangulo ng NPC, si JoeCap ang nagsulong nang paglagda ng Memorandum of Agreement sa pagitan ng NPC, pulisya at military kung saan mahigpit na ipinagbabawal ang pag-aresto sa isang mamamahayag nang walang abiso sa kaniyang kinapapaloobang news organization.
Bagama’t hindi kami nagkasama sa beat, sala-salabat na kuwento na ang narinig ko hinggil sa kung anong kabutihan at pag-aalaga ang ginawa sa kanila ni JoeCap.
Sa mensahe ni katotong Rey Mercaral – alyas Muymuy – sa Facebook, naikuwento niya na noong panahong nagipit sila sa pag-cover ng state visit ni GMA sa Indonesia (dun nga ba?), ipinagamit ni JoeCap ang kaniyang kama kay Muymuy para may matulugan ito. Sa blog naman ni Ralph Guzman, kaniyang inilahad kung paano siya sinorpresa ni JoeCap nang mag-organisa ito ng party nang siya’y magbalik mula sa pagkaka-stranded sa Dubai airport at doon datnan ng kaniyang kaarawan. Marami pang kuwento subalit ayokong pangunahan ang aking kuwento.
Nasa loob kami ng conference room ng NPC na noong mga panahong iyon ay naging “reporters lounge” kung saan naman naglulungga ang mga bagitong reporters gaya nina Jinky Jorgio ng Daily Globe at Jessica Domingo ng Newsday nang biglang pumasok si JoeCap at kumustahin ang mga naghahabol ng deadline. Ipinakilala ako ni Jinky kay JoeCap at mahigpit ang kaniyang pagkamay sa akin at nagpaalam na kukumustahin niya muna ang mga matatanda sa kabilang silid.
Lahat ng tao sa Press Club ay halos napapalundag sa tuwa sa pagdating ni JoeCap. Mistula siyang “Godfather” o isang taong matagal na hinintay para pawiin ang kanilang problema o kalungkutan.
Subalit kaiba sa imahe ng “Ninong” sa ating lipunan, hindi umaasa at hindi rin naman mistulang ATM si JoeCap na handang mamudmod ng salapi sa sinumang manghihingi o nangangailangan.
Sa madaling salita, hindi niya kailangang mamigay ng pera para makuha ang respeto ng kaniyang mga kabaro. Ang tanging pagdating lang ni JoeCap ang ikinasisiya ng karamihan sa mga tao sa Press Club – bagay na hindi kailanman nagbago hanggang sa huling panahong nagpang-abot kami sa NPC.
Bilang pangalawang pangulo ng NPC, si JoeCap ang nagsulong nang paglagda ng Memorandum of Agreement sa pagitan ng NPC, pulisya at military kung saan mahigpit na ipinagbabawal ang pag-aresto sa isang mamamahayag nang walang abiso sa kaniyang kinapapaloobang news organization.
Bagama’t hindi kami nagkasama sa beat, sala-salabat na kuwento na ang narinig ko hinggil sa kung anong kabutihan at pag-aalaga ang ginawa sa kanila ni JoeCap.
Sa mensahe ni katotong Rey Mercaral – alyas Muymuy – sa Facebook, naikuwento niya na noong panahong nagipit sila sa pag-cover ng state visit ni GMA sa Indonesia (dun nga ba?), ipinagamit ni JoeCap ang kaniyang kama kay Muymuy para may matulugan ito. Sa blog naman ni Ralph Guzman, kaniyang inilahad kung paano siya sinorpresa ni JoeCap nang mag-organisa ito ng party nang siya’y magbalik mula sa pagkaka-stranded sa Dubai airport at doon datnan ng kaniyang kaarawan. Marami pang kuwento subalit ayokong pangunahan ang aking kuwento.
Si Tata JoeCap habang nakikipag tong-its sa cameraman ng GMA-7 (larawan mula sa blog ni Ralph Guzman). Ito ang huling imahe ni JoeCap na nakatatak sa utak ko
Dahil sa angking charisma at popularidad ni JoeCap sa kaniyang mga kabaro sa media, naudyukan siyang tumakbong pangulo ng NPC noong dekada ’90. Kahit hindi pa kami miyembro ng NPC noong mga panahong ‘iyon, all out support kaming mga bagito sa kandidatura ni JoeCap.
Naging mahigpit ang laban nina JoeCap at Fred Gabot ng Bulletin. Isang boto lamang ang naghiwalay sa kanila. Bagama’t dumagundong ang sigawang magkaroon ng recount ng mga balota, tumanggi si JoeCap at hinayaang maupo nang matiwasay bilang NPC president si Gabot and the rest 'ika nga ay history.
Naging mahigpit ang laban nina JoeCap at Fred Gabot ng Bulletin. Isang boto lamang ang naghiwalay sa kanila. Bagama’t dumagundong ang sigawang magkaroon ng recount ng mga balota, tumanggi si JoeCap at hinayaang maupo nang matiwasay bilang NPC president si Gabot and the rest 'ika nga ay history.
Hindi man naging pangulo ng NPC si JoeCap, lalo namang tumaas ang pagtingin sa kaniya ng kaniyang mga kabaro.
Naging biruan nga sa NPC noon ang magsisihan kung sino ang hindi bumoto o sinong nagbenta ng boto na dapat sana’y para kay JoeCap. Pinagsisihan rin namin kung bakit hindi namin pinursige ang pagiging voting member ng NPC – bagay na madalas ipaalala sa tuwing nakakabarikan si JoeCap na kaniya lamang susuklian ng ngiti.
Nagkasama kaming muli ni JoeCap nang buhayin namin ang National Union of Journalists of the Philippines (NUJP) na matagal nang natiwangwang mula nang yumao ang isa pang haligi ng peryodismo na si Tony Nieva.
Halos araw-araw kaming magkakasama nina JoeCap, Leo Santiago, Mentong Laurel, Joel Palacios, May Rodriguez, Inday Varona, Rey Sabio, at marami pang iba sa pag-organisa ng revival congress ng NUJP na ginanap sa Subic noong taong 2000. Masalimuot ang naging proseso at si JoeCap ang tumimon upang balansehin ang samu’t-sari – at kadalasa’y magkakalabang – personalidad at paniniwala ng bawat isa.
Nagkasama kaming muli ni JoeCap nang buhayin namin ang National Union of Journalists of the Philippines (NUJP) na matagal nang natiwangwang mula nang yumao ang isa pang haligi ng peryodismo na si Tony Nieva.
Halos araw-araw kaming magkakasama nina JoeCap, Leo Santiago, Mentong Laurel, Joel Palacios, May Rodriguez, Inday Varona, Rey Sabio, at marami pang iba sa pag-organisa ng revival congress ng NUJP na ginanap sa Subic noong taong 2000. Masalimuot ang naging proseso at si JoeCap ang tumimon upang balansehin ang samu’t-sari – at kadalasa’y magkakalabang – personalidad at paniniwala ng bawat isa.
Sa Subic convention ko napag-alamang close pala si JoeCap at si GMA na noo’y bise presidente pa lamang. Panauhing pandangal ng NUJP si GMA sa nasabing pagtitipon. Itinalaga ako ni JoeCap na sumama sa kaniya sa pagsalubong kay GMA dahil sa magkasinglaki lang daw kami ni GMA. Housemates rin kami ni Tata JoeCap sa Subic kung kaya’t magkasama pa rin kami sa kabulastugan.
Noong naging pangulo si GMA, inasahan kong isa sa mga mabibiyayaan ng puwesto si JoeCap. Subalit laking gulat ko na lang na wala ang pangalan ni JoeCap sa mga bagong talaga sa alinmang ahensiya ng pamahalaan at maging sa mga GOCC gaya ng aking dating tanggapan sa Journal.
Madalas kong kulitin si JoeCap na puntahan na si GMA sa Malacanang at baka sakaling ibigay sa kaniya ang pagiging isa sa mga bossing ng Journal subalit ayaw niya. Hayaan lang daw namin ang takbo ng panahon.
Jobless si JoeCap noong mga panahong iyo at ramdam ko na medyo nabuburyong na siya sa kaniyang sitwasyon. Dahil dito, kapal-mukha ko na ring pinahahagingan ang aking kaibigang si Bobby Capco -- dating media officer ni GMA noong VP pa lang ito at noo’y bagong talagang undersecretary sa OPS at kilalang malapit sa kusina ng Malacanang – na nariyan lang si JoeCap sa tabi-tabi. Hindi ko alam kung nakatulong iyon dahil makalipas ang ilang buwan ay naitalaga rin si JoeCap bilang OIC ng OPS Operations Center sa Arlegui.
Madalas kong dalawin si JoeCap sa OpCen. Doon ko muling nakita ang pagiging “hands on general” ni Tata JoeCap. Kahit na tambak sa trabaho, iniistima pa rin niya ang kaniyang mga nagiging “bwisitor”. Dahil sa kaniyang naging trabaho sa Malacanang, naging madalang na ang aming pagbabarikan. Hindi na rin siya madalas makapamasyal sa NPC o makadalo sa kung saan mang pagtitipon dahil sa lagi siyang nasa tabi ni Madame.
Huli kaming nagkita ni Tata JoeCap noong mga huling araw ko sa Pilipinas noong Enero 2006. Dinalaw ko siya sa kaniyang opisina sa Arlegui upang pasalamatan nang patulungan niya ako sa MARO na ma-authenticate ang aking mga papeles na kakailanganin ko dito sa Dubai. Binigyan rin niya ako ng endorsement para sa travel tax exemption subalit hindi ko na ito nagamit dahil binayaran na pala ng Gulf News ang lahat ng gastusin sa ticket.
Magkikita sana kami ni Tata JoeCap noong umuwi ako noong Enero. Kinumusta ko siya sa text at sinabing dadaanan ko siya sa Malacanang para man lang makapag-kape. May inihanda pa nga akong "Dubai" T-shirt na XXL para kay Tata JoeCap.
Subalit isang maigsing text message lang ang kaniyang naging tugon.
At magpahanggang sa huli, trabaho pa rin ang inatupag ng aming Tatay JoeCap.
Saturday, April 4, 2009
Paghahambing kay Chip Tsao at Malu Fernandez
Hindi ko na sana papatulan ang isyu hinggil sa mapanira at nakapipikong komentaryo ng mamamahayag na si Chip Tsao subalit paggising ko kaninang umaga, nabanggit sa akin ng aking Tsinong flatmate na nag-sorry na nga raw ang kaniyang kalahi (‘di ko masabing ‘kabayan’ dahil taga-Mainland ang aking flatmate at taga-Hong Kong naman si Ginoong Tsao).
Nabulabog ang sambayanang Pilipino sa artikulong naisulat ni Chip Tsao na inilahathala sa HK Magazine kung saan kaniyang sinabing walang ‘K’ ang Pilipinas na angkinin ang isla ng Spratlys o ang Kalayaan Island Group sa South China Sea dahil sa ang ating bayan raw ay “nation of servants”.
Sinibak si Fernandez bilang manunulat sa People Asia magazine at nag-alok umano itong mag-resign sa Manila Standard Today.
Kailanman ay hindi humarap si Fernandez. Tumanggi siyang magbigay nang anumang direktang pahayag dahil sa sapat na raw ang kaniyang inilabas na press statement na humihingi siya ng paumanhin kung may nasaktan man sa kaniyang makulay na istilo sa panulat.
Nanahimik ang mga blogulero sa paniwalang nagwagi na sila sa kanilang kampanyang hingiin ang ulo ni Fernandez.
Dalawang taon makalipas ang kontrobersiya, biglang nabuhay sa akin ang isyu.
Nang umuwi ako sa Pilipinas noong nakaraang Kapaskuhan, nagkaharap – actually nakatabi – ko sa isang barikan sa National Press Club ang aking malapit na kaibigan na isa sa mga patnugot ng Manila Standard Today.
Nang medyo mababad na sa alcohol ang aming utak at diwa, inilabas ng aking kaibigan ang kaniyang galit bunsod nang nangyari sa isyung Malu Fernandez.
Aniya, walang karapatan ang mga OFW na hingiin ang ulo ng kanilang lifestyle writer dahil sa hindi naman daw kami bumibili ng sipi ng Manila Standard Today. Nakikibasa lang daw kami sa internet at hindi nagpapasok ng pera sa kanilang kaban.
At dahil sa nakaiinsulto umano ang tinuran ng mga OFW at maging ng mga blogulero, dito umano nagpasiya ang patnugutan ng Manila Standard Today na huwag tanggapin ang pagbibitiw ni Malu Fernandez at hayaan itong magpatuloy na ipagwasiwasan ang kaniyang “acerbic wit”.
Ngayon, kung ating babalikan ang kaganapan sa nangyaring pambabastos sa mga Pilipino ng isang Tsino at ng isang kababayang Pilipina, sino sa kanilang dalawa ang naging mas makatao sa pagharap sa isyu?
Nabulabog ang sambayanang Pilipino sa artikulong naisulat ni Chip Tsao na inilahathala sa HK Magazine kung saan kaniyang sinabing walang ‘K’ ang Pilipinas na angkinin ang isla ng Spratlys o ang Kalayaan Island Group sa South China Sea dahil sa ang ating bayan raw ay “nation of servants”.
Una kong nabasa ang naturang obra nang ipadala sa akin ni Lalaine (patnugot ng Illustrado magazine) ang link sa artikulo nang una itong lumabas noong Marso 27. Dali-dali ko namang inilagay sa Facebook ang naturang artikulong pinamagatang “The War at Home” at inalerto ang mga kabaro sa pamamahayag at ilang maiimpluwensiyang “kaibigan” sa hangaring maaksyunan ang muling pagyurak sa dangal ng aming lahi (naks!).
Mabilis ang naging pagkilos laban kay Chip Tsao. Ilang grupong kumukondena kay Tsao ang nabuo sa Facebook at nagkaniya-kaniya nang buhos nang ngitngit ang mga blogulero. Op kors, hindi nagpahuli ang mga pulitiko – lalo na ang mga may naririnig na 'boses' para sa 2010 – at naging mabilis rin ang pag-blacklist kay Tsao ng Bureau of Immigration.
Sa Hong Kong, agaran ring kumilos ang ating konsulado upang iparating sa patnugot nang pinaglathalaang magasin ang galit na naramdaman ng sambayanang Pilipino.
Bagama’t naging maagap ang paghingi ng paumanhin ng Asia City Publishing Group sa paglalathala nang nakasusulasok na artikulo, hindi pa rin nanahimik ang mga Pilipino na pilit na hinihingi ang ulo ni Tsao. “Tatalupan namin siya ng buhay,” tila nabasa kong pahayag ng isang kababayan (hindi 'kabayan') sa isang online forum.
Sa totoo lang, hindi ko na inasahang lalantad pa si Tsao. Kung hihingi man ito nang paumanhin, malamang ay maglalabas lamang siya ng isang pahayag para matigil na ang alingasngas.
Subalit nagulat ako nang kamakailan lang ay personal na nagpakita si Tsao sa ating konsulado sa Hong Kong upang humingi ng dispensa. Akala ko noong una'y nakipag-usap lang si Tsao sa mga opisyales ng konsulado kung kaya't lalo akong nagulat nang malamang buong-loob niyang hinarap ang mga kinatawan ng Filipino community sa Hong Kong at inulit ang paghingi nang paumanhin. Napanood ko pa nga sa TV ang kaniyang pagyukod sa mga Pilipinong dumagsa sa konsulado. Kung ating iintindihin ang kultura ng mga Oriental, ang pagyukod ay simbolo nang pagpapakumbaba at buong-pusong pagbibigay galang.
Dahil doon, napahanga ako kay Chip Tsao.
Hindi biro para sa isang mamamahayag ang umamin nang pagkakamali lalo pa’t humarap sa mga taong sagad hanggang buto ang galit sa iyo dahil sa balita o komentaryong iyong naisulat.
Hindi ko na tatalakayin kung paano ipinaliwanag ni Chip Tsao ang dahilan kung bakit niya naisulat ang “The War at Home”. Maaaring sablay pa rin o hindi convincing ang kaniyang paliwanag subalit sa ganang akin ay kahanga-hanga ang kaniyang pagharap sa mga taong kaniyang nasagasaan.
Hindi ko naman maiwasang maihambing ang kaganapang ito sa alingasngas na nilikha ng isang Malu Fernandez na minsang sumikat nang kaniyang alipustain ang kaniyang mga kababayang OFW na kaniyang nakasabay sa flight mula sa Dubai.
Gaya ni Tsao, binastos ni Malu Fernandez ang mga Filipino sa kagustuhan niyang ipangalandakan ang kaniyang pagiging jetsetter at ipahayag na siya’y angat sa iba.
Ipinako sa krus si Fernandez. Binambo nang kaliwa’t kanan hanggang sa mapilitan umano itong mag-sorry.
Sinibak si Fernandez bilang manunulat sa People Asia magazine at nag-alok umano itong mag-resign sa Manila Standard Today.
Kailanman ay hindi humarap si Fernandez. Tumanggi siyang magbigay nang anumang direktang pahayag dahil sa sapat na raw ang kaniyang inilabas na press statement na humihingi siya ng paumanhin kung may nasaktan man sa kaniyang makulay na istilo sa panulat.
Nanahimik ang mga blogulero sa paniwalang nagwagi na sila sa kanilang kampanyang hingiin ang ulo ni Fernandez.
Dalawang taon makalipas ang kontrobersiya, biglang nabuhay sa akin ang isyu.
Nang umuwi ako sa Pilipinas noong nakaraang Kapaskuhan, nagkaharap – actually nakatabi – ko sa isang barikan sa National Press Club ang aking malapit na kaibigan na isa sa mga patnugot ng Manila Standard Today.
Nang medyo mababad na sa alcohol ang aming utak at diwa, inilabas ng aking kaibigan ang kaniyang galit bunsod nang nangyari sa isyung Malu Fernandez.
Aniya, walang karapatan ang mga OFW na hingiin ang ulo ng kanilang lifestyle writer dahil sa hindi naman daw kami bumibili ng sipi ng Manila Standard Today. Nakikibasa lang daw kami sa internet at hindi nagpapasok ng pera sa kanilang kaban.
At dahil sa nakaiinsulto umano ang tinuran ng mga OFW at maging ng mga blogulero, dito umano nagpasiya ang patnugutan ng Manila Standard Today na huwag tanggapin ang pagbibitiw ni Malu Fernandez at hayaan itong magpatuloy na ipagwasiwasan ang kaniyang “acerbic wit”.
Ngayon, kung ating babalikan ang kaganapan sa nangyaring pambabastos sa mga Pilipino ng isang Tsino at ng isang kababayang Pilipina, sino sa kanilang dalawa ang naging mas makatao sa pagharap sa isyu?
Thursday, April 2, 2009
Best job opportunity in the whole wide world
Naghahanap ka ba nang trabaho?
Gusto mo bang mag-abroad? Makapagtrabaho 'di lang dito sa Dubai kundi maging sa kalawakan?
Puwes! Eto na ang iyong pagkakataon!
Basahing mabuti ang anunsiyong inilabas sa Appointments section ng Gulf News at ipadala agad ang inyong bio-data sa BAC Middle East aprilfirst@bacme.com (Ref No. AF /0104-09/01/04)
Magmadali at huwag palampasin ang minsanang pagkakataong ito!
Gusto mo bang mag-abroad? Makapagtrabaho 'di lang dito sa Dubai kundi maging sa kalawakan?
Puwes! Eto na ang iyong pagkakataon!
Basahing mabuti ang anunsiyong inilabas sa Appointments section ng Gulf News at ipadala agad ang inyong bio-data sa BAC Middle East
Magmadali at huwag palampasin ang minsanang pagkakataong ito!
Friday, March 27, 2009
Congratulations Aia!
My daughter, Stella Marie Isabelle Ramirez Gutierrez or SMIRG or Stellagee or Gucci (the 2nd in the family after me to be called as such) ... or simply Aia is now part of Holy Spirit School of Quezon City's Grade School Class of 2009. Dad's lil girl has done it again!
Tuesday, March 24, 2009
Ang langaw na kaibigan ng modista ni Gloria
Kahapon pa ako nanggagalaiting sulatin ito bilang reaksyon sa nakaka-imbiyernang balitang ipinadala sa akin ng aking kaibigang si Lalaine Chu Benitez, ang patnugot ng de-kalidad na magasing Illustrado.
Ito’y patungkol sa isang Boyet Fajardo na isa umanong pamosong fashion designer na diumano’y gumawa nang eksena sa Duty Free.
Nagwala raw itong si Fajardo sa Duty Free dahil sa hiningan umano siya ng ID para beripikahin ang kaniyang pagkakakilanlan habang nagbabayad nang kaniyang pinamili dahil ito raw ang pamantayang hakbang sa tuwing may nagbabayad gamit ang credit card. Hindi ko na idedetalye kung ano pa ang mga sumunod na eksena dahil sa siguradong nagkalat na ito sa internet.
Ang dagliang reaksyon ko sa e-mail ni Lalaine ay “Sino ba tong Boyet Fajardo na ito?” Sikat ba siya?
Bagama’t tatlong taon na akong nangingibang-bansa, hindi naman ako nagpapahuli sa mga pangyayari sa aking bayang sinilangan. At ngayon ko lang rin narinig ang pangalang Boyet Fajardo.
Ang tanging alam kong Fajardo ay yung welding shop malapit sa bahay namin sa Galas at kung di ako nagkakamali ay ganito rin ang apelyido ng isang babaing minsang binalak kong pormahan noong panahong wala pang piso ang pamasahe sa jeep.
Pasintabi sa aking mga kaibigang marino pero mas maikakabit ko pa ang Boyet Fajardo bilang pangalan ng isang seaman kesa sa isang fashion designer.
Ang inasal ni Fajardo – kung sino man siya – ay hindi nalalayo sa insidente sa call center ng Citibank na ipinarinig sa akin ng aking kaibigang si Earl noong isang linggo kung saan isang babaing “big time” ang nagwala habang kausap ang isang call center agent dahil sa hindi niya ma-withdraw ang kaniyang kayamanan sa ATM ng naturang bangko.
Hindi ko maiwasang mapagdikit ang dalawang insidente dahil sa napapansin kong tila lumalala na ang baltik sa ulo ng mga Pinoy.
Gaya ni Fajardo, marami tayong kababayang nag-aasal langaw na napakalaki na ang tingin sa sarili dahil lamang sa nakadapo ang mga ito sa isang kalabaw.
Ilang insidente na rin ang aking nasaksihan kung saan pumipitik ang isang “naapi” ng tanong na “Hindi mo ba ako kilala?” kasunod nang pagbanggit ng mga taong may powers sa layong masindak ang mga “nang-api” sa kaniya.
Ang insidenteng kinasangkutan ni Fajardo at maging nang Citibank customer na nawawala sa sarili ay epekto na marahil nang sistemang “palakasan” na bumalot at nakagisnan na sa ating lipunan.
Tumatak na marahil sa isipan ng mga Pinoy na maaaring malusutan o baliin ang batas kapag ika’y “big time” o malakas o may nasasandalang pader na puwedeng sumangga sa iyo.
Karaniwan na rin sa mga motoristang Pinoy ang may kipkip na “panangga” sa kani-kanilang mga lisensiya – calling card ni kernel o general o kahit ni Bayani Fernando – o kaya’y “anting-anting” sa sasakyan gaya ng sticker ng kung ano-anong “malalakas” na ahensya gaya ng Malacanang, MMDA, PNP, DOJ, NBI o commemorative plate ng AFP, PNPA, PMA etc. etc..
Hindi na rin tayo masyadong nayayanig sa tuwing makakarinig nang kung ano-anong alingasngas na kinasangkutan ng anak ni congressman, pamangkin ni konsehal, inaanak ni mayor o apo ni general.
At sa kaso ni Boyet Fajardo…. kaibigan raw ng modista ni Gloria.
Kaya’t tama lang ginawa ng mga mga empleyado ng Duty Free na mag-ingay at ipaalam sa madla ang kawalan ng kagandahang asal at pagre-reyna-reynahan nitong si Fajardo.
Hindi maitatama ang isang mali kung walang kikilos laban dito.
At sakali sanang umusad na ang proseso nang kanilang ginagawang pagkilos, huwag sanang gayahin ng mga naaping empleyado ng Duty Free ang putatsing na si Nicole na ipinagpalt ang kaniyang dignidad para lang magpakaligaya sa kaniyang land of milk and honey.
Ito’y patungkol sa isang Boyet Fajardo na isa umanong pamosong fashion designer na diumano’y gumawa nang eksena sa Duty Free.
Nagwala raw itong si Fajardo sa Duty Free dahil sa hiningan umano siya ng ID para beripikahin ang kaniyang pagkakakilanlan habang nagbabayad nang kaniyang pinamili dahil ito raw ang pamantayang hakbang sa tuwing may nagbabayad gamit ang credit card. Hindi ko na idedetalye kung ano pa ang mga sumunod na eksena dahil sa siguradong nagkalat na ito sa internet.
Ang dagliang reaksyon ko sa e-mail ni Lalaine ay “Sino ba tong Boyet Fajardo na ito?” Sikat ba siya?
Bagama’t tatlong taon na akong nangingibang-bansa, hindi naman ako nagpapahuli sa mga pangyayari sa aking bayang sinilangan. At ngayon ko lang rin narinig ang pangalang Boyet Fajardo.
Ang tanging alam kong Fajardo ay yung welding shop malapit sa bahay namin sa Galas at kung di ako nagkakamali ay ganito rin ang apelyido ng isang babaing minsang binalak kong pormahan noong panahong wala pang piso ang pamasahe sa jeep.
Pasintabi sa aking mga kaibigang marino pero mas maikakabit ko pa ang Boyet Fajardo bilang pangalan ng isang seaman kesa sa isang fashion designer.
Ang inasal ni Fajardo – kung sino man siya – ay hindi nalalayo sa insidente sa call center ng Citibank na ipinarinig sa akin ng aking kaibigang si Earl noong isang linggo kung saan isang babaing “big time” ang nagwala habang kausap ang isang call center agent dahil sa hindi niya ma-withdraw ang kaniyang kayamanan sa ATM ng naturang bangko.
Hindi ko maiwasang mapagdikit ang dalawang insidente dahil sa napapansin kong tila lumalala na ang baltik sa ulo ng mga Pinoy.
Gaya ni Fajardo, marami tayong kababayang nag-aasal langaw na napakalaki na ang tingin sa sarili dahil lamang sa nakadapo ang mga ito sa isang kalabaw.
Ilang insidente na rin ang aking nasaksihan kung saan pumipitik ang isang “naapi” ng tanong na “Hindi mo ba ako kilala?” kasunod nang pagbanggit ng mga taong may powers sa layong masindak ang mga “nang-api” sa kaniya.
Ang insidenteng kinasangkutan ni Fajardo at maging nang Citibank customer na nawawala sa sarili ay epekto na marahil nang sistemang “palakasan” na bumalot at nakagisnan na sa ating lipunan.
Tumatak na marahil sa isipan ng mga Pinoy na maaaring malusutan o baliin ang batas kapag ika’y “big time” o malakas o may nasasandalang pader na puwedeng sumangga sa iyo.
Karaniwan na rin sa mga motoristang Pinoy ang may kipkip na “panangga” sa kani-kanilang mga lisensiya – calling card ni kernel o general o kahit ni Bayani Fernando – o kaya’y “anting-anting” sa sasakyan gaya ng sticker ng kung ano-anong “malalakas” na ahensya gaya ng Malacanang, MMDA, PNP, DOJ, NBI o commemorative plate ng AFP, PNPA, PMA etc. etc..
Hindi na rin tayo masyadong nayayanig sa tuwing makakarinig nang kung ano-anong alingasngas na kinasangkutan ng anak ni congressman, pamangkin ni konsehal, inaanak ni mayor o apo ni general.
At sa kaso ni Boyet Fajardo…. kaibigan raw ng modista ni Gloria.
Kaya’t tama lang ginawa ng mga mga empleyado ng Duty Free na mag-ingay at ipaalam sa madla ang kawalan ng kagandahang asal at pagre-reyna-reynahan nitong si Fajardo.
Hindi maitatama ang isang mali kung walang kikilos laban dito.
At sakali sanang umusad na ang proseso nang kanilang ginagawang pagkilos, huwag sanang gayahin ng mga naaping empleyado ng Duty Free ang putatsing na si Nicole na ipinagpalt ang kaniyang dignidad para lang magpakaligaya sa kaniyang land of milk and honey.
Monday, March 23, 2009
TV retro overload: how jologs are you quiz
Nangingisda ako sa cyberspace….naghahanap ng mga bagay-bagay na pwedeng isalpak sa ginagawa kong Kaluskos Musmos at Uncle Bob Lucky 7 Club groups sa Facebook nang matalisod ko itong “jologs quiz” sa forum ng -- of all websites -- Cebu Pacific!
Hindi ko alam kung luma na ito o bagong gawang quiz …hindi ko rin masagot yung ibang tanong….pero sa interes ng mga ka-henerasyon ko…ipapaskel ko ito with picshurs na hinagilap ko na rin sa internet (salamat sa PEP, Nostalgia Manila at iba pang blogs at sites -- fair use lang po). Some answers originally posted with the quiz, I had to correct ... may detalye na wala doon, pero alam ko!
Basahin…sagutin…nang madagdagan ang inyong pagka-sibilisado…
Btw…. I scored 36 points on this quiz…. STANDARD JOLOGS lang daw ang rating ko…eeew!
Here goes the quiz ...
Hindi mo alam kung ano ang jologs? May mga nagsasabing jologs ka raw kung mas gusto mo ang Hiwaga Komiks, Luneta, at Renz Verano, kesa sa Harry Potter, Starbucks, at Brian McKnight.
Sabi naman sa Cybertambayan.com, jologs ka rin kung naki-uso ka, o naging pamilyar, sa kung ano man ang “in” sa isang partikular na panahon. Malabo pa rin? Eto ang isang quiz para malaman ang Jologs Quotient mo:
1. Ano ang title ng sitcom ni Lito Pimentel kung saan lumabas na tatay nya si Balut? (1 pt.)
2. Sino ang ka-loveteam nya dito? (1 pt.)
3. Ano ang pangalan ng lola sa Flor de Luna? (1 pt.)
4. Ano ang pangalan ng katulong sa Flor de Luna? (1 pt.) Ano’ng apelyido nila Flor at Rene Boy? (1 pt.) Sino ang gumanap na yumaong ina ni Flor de Luna? (1 pt.)
5. Ano ang pamagat ng sitcom na pinapalabas bago ang mga robot cartoons sa Channel 7? Sinong bida dito? (2 pts.)
6. Sino ang gumanap sa Kulit Bulilit na lumabas din sa pelikulang Macho Dancer? (1 pt.)
7. Ano’ng pamagat ng soap opera kung saan lumabas ang mga tauhan na sina Carding, Luisa, at Peping? (1 pt.) Sinu-sinong mga artista ang gumanap sa kanila? (3 pts)
8. Ano ang pamagat ng pelikula kung saan lumabas si Rio Locsin bilang isang daga? (1 pt.)
9. Sinu-sino ang mga softdrink beauties? (3 pts.)
10. Sinong artista ang pumukpok ng microphone kay Dr. Rey de la Cruz sa TV show na Rumors, Facts and Humor? (1 pt.) Sino ang anak nya? (1 pt.) Ano ang children’s show na nilabasan nya? (1pt.)
11. Saang sitcom unang lumabas si Miss Tapia ng Iskul Bukol? (1 pt.) Ano ang totoong pangalan ni Mang Temi? (1 pt.) Ano’ng buong pangalan ni Vic? (1 pt.) Sinong gumanap na ama ng Escalera Brothers? (1 pt.)
12. Sino ang mga bida sa bagets? (5 pts.)
13. Sinu-sino ang cast ng Champoy? (6 pts.)
14. Saang sitcom unang tinawag na Bistek si Herbert Bautista? (1 pt.)
15. Ano ang title ng sitcom ni Apeng Daldal? (1 pt.) Ano ang pangalan ng gitarista nya dito? (1 pt.)
16. Ano ang pangalan ng mga anak nila John and Marsha? (3 pts.)
17. Ano ang pangalan ng asawa ni Rolly sa John and Marsha? (1 pt.)
18. Sino ang ka-loveteam ni Nikki Martel? (1 pt.)
19. Ano ang pelikula nina Aga Mulach at Herbert Bautista after Bagets? (1 pt.)
20. Saang Tv show laging pinapatugtog ang “It’s my turn to see what I can see” sa closing credits? (1 pt.)
21. Ano ang pangalan ni Freddie Webb sa Chicks to Chicks? (1 pt.)
22. Sino ang cast ng Triple Treat? (3 pts.)
23. Ano ang title ng movie ni Kuya Germs at ano ang theme song ditto? (2 pts.)
24. Ano ang unang TV series ni Judy Ann Santos? (1 pt.)
25. Ano ang unang variety show ni Lea Salonga? (1 pt.)
26. Ano’ng title ng sitcom nina Ading Fernando, Lilian Laing, Janice Jurado, at Soxy Topacio? (1 pt.) Ano ang pangalan ni Janice Jurado ditto? (1 pt.)
27. Ano ang pangalan ng foreign actor na katambal ni Maricel Soriano sa Ang Boyfriend Kong Kano? Meron din syang commercial (Sarsi with egg). (1 pt.)
28. Sino ang ka-partner ni Rey “PJ” Abellana sa Anna Liza? (1 pt.)
29. Ano ang title ng TV show nila Agot Isidro, William Martinez, at Strawberry? (1 pt.)
30. Sino ang ka-love triangle nila Sheryl Cruz at Romnick Sarmenta? (3 pts.)
ANSWERS (and more useless jologs trivia)
1. Manok ni San Pedro (1 pt.) Tony Calderon played the role of San Pedro.
2. Kristine Garcia (1 pt.)
3. Donya Agueda (1 pt.). Evil mother of evil stepmother Tita Jo (played by Laurice Guillen), and evil grandmother of evil stepsister Wilma (who later dies after making amends to poor Flor).
4. Soling (1 pt.), Alicante (1 pt., tatay nila si Colonel Leo Alicante, played by the late Dindo Fernando), Emma Yuhico (1 pt.).
5. Prinsipe Abante (1 pt.), starring Bert “Tawa” Marcelo in a Prince Valiant wig. Kapatid nya si Prinsipe Aburido. (1 pt.)
6. Timmy Diwa (1 pt.). Kulit Bulilit was a project of Kabataang Barangay Chairperson Imee Marcos, who regularly appeared on the show. The theme song? “They are whatchamacallit, kulit bulilit!”
7. Gulong ng Palad (1 pt.). Ronald Corveau, Marianne de la Riva, and Romnick Sarmenta (3 pts.)
8. Kambal sa Uma. (1 pt.). Very weird movie serialised from Kislap magazine.
9. Coca Nicolas, Sarsi Emmanuel, and Pepsi Paloma. (3 pts.). Then of course, there were the Liquor-Boulevard Beauties (Vodka Zobel, Brandy Ayala)
10. Divina Valencia (1 pt.). Dranreb (1 pt.), Kaluskos Musmos (1 pt., also starring a very young Maricel Sorriano).
11. Baltic & Co. (1 pt.); Artemis Batungbuhay (1 pt.); Victorio Ungasis (1 pt.); Rod Navarro (1 pt.)
12. Aga Muhlach, J.C. Bonnin, Raymond Lauchengco, William Martinez, Herbert Bautista (5 pts.)
13. Noel Trinidad, Subas Herrero, Tessie Tomas, Gary Lising, Maya (later known as Mitch) Valdez and Cherie Gil (6 pts.)
12. Aga Muhlach, J.C. Bonnin, Raymond Lauchengco, William Martinez, Herbert Bautista (5 pts.)
13. Noel Trinidad, Subas Herrero, Tessie Tomas, Gary Lising, Maya (later known as Mitch) Valdez and Cherie Gil (6 pts.)
14. 2+2 (1 pt.)
15. Cafeteria Aroma (1 pt.) Minyong Villegas (1 pt.)
16. Rolly, Shirley at Atong (3 pts.)
17. Madel (1 pt.)
18. Tina Godinez (1 pt.)
19. Campus Beat (1 pt.)
20. Coney Reyes on Camera (1 pt.)
21. Jimmy Capistrano (1 pt.)
22. Randy Santiago, Keno, and Gino Padilla (3 pts.)
23. Payaso; Send in the Clowns (2 pts.)
24. Ula (1 pt.)
25. Love, Lea (1 pt.) on Channel 4, co-starring, if we remember , Ariel Ureta and Gerard Salonga.
26. Duplex (1 pt.); Liweng (1 pt.)
26. Duplex (1 pt.); Liweng (1 pt.)
27. Danni Vanni (1 pt.) And if you remember him, the name Tom Babauta should likewise be familiar.
28. Leni Santos (1 pt.)
29. Mana-Mana (1 pt.)
30. Joed Serrano (3 pts.) Bonus: sobrang jologs kung alam mo to
SCORING:
55+ Lord of the Jologs
40+ Proud Jologs
25+ Standard Jologs
10+ Lowly Jologs
9 below Ayaw Umamin na Jologs
(Note: Para lang 'to sa mga Martial Law Babies o mas matanda pa ang quiz. Alam na ng mga “Generation Y” ang Jologs Quotient nila.)
SCORING:
55+ Lord of the Jologs
40+ Proud Jologs
25+ Standard Jologs
10+ Lowly Jologs
9 below Ayaw Umamin na Jologs
(Note: Para lang 'to sa mga Martial Law Babies o mas matanda pa ang quiz. Alam na ng mga “Generation Y” ang Jologs Quotient nila.)
Subscribe to:
Posts (Atom)